primavera

Ontloken bloesem hult Lucca sinds deze week in de geur en kleur van de lente. Bij ijssalon Veneta wordt weer gelato besteld en geen bejaarde die in de stoel van barbier Giuliano durft te klagen over slipgevaar als over een maand de afgestorven Magnolia-bloesem de Corso Garibaldi bedekt en de ene na de andere oude vandagen op het glibberige asfalt de benen breekt.
Na een lange en natte winter kondigt zich eindelijk la primavera weer aan. Dat wil zeggen: meisjesbenen onder een opwapperende zomerrok, jongens in overhemd met gesteven kragen en Milano – Sanremo natuurlijk. Oftewel: La Classicissima, de voorjaarsklassieker die sinds 1907 wordt verreden door hengstige wielrenners met gladgeschoren en ingevette benen. Cipressa op, Poggio af, draaien, keren en dan in een lange sprint over de boulevard Lungomare Italo Calvino, richting de rondemissen in de voorjaarszon.
Toch jammer dat er voor morgen flinke regenval is voorspeld.
In 1991 kwam het ook met bakken uit de lucht en had je il Diavolo Claudio Chiappucci die tijdens een heroïsche ontsnapping ruim hondervijftig kilometer solo reed. En nog winnen ook. Op de mythische Via Roma. Maar het kon allemaal nog veel erger. Zoals tijdens de editie van 1910. Het pak sneeuw dat die dag uit de lucht kwam vallen had met la primavera niets te maken. Onder de top van de Turchino stapte de Fransman Eugène Christophe van ellende van zijn fiets en ging lopen. Met bevroren voeten. En daarna begon hij te rennen en te springen, om warmte op te wekken. De wind gíerde rond. Christophe passeerde Cyrille van Hauwaert, de winnaar van 1908, die met zijn fiets in handen stond en opgaf. Christophe kreeg maagkramp en knalde langs de kant van de weg op een boom. Het was ijskoud. Hij kon alleen zijn hoofd nog bewegen. De Fransman ijlde. Hij dacht aan de finish in Sanremo, aan de dubbele uitkering en de driehonderd franc voor de eerste plaats. Toen stopte er een man. Hij nam Christophe mee naar huis, kleedde de wielrenner uit en rolde hem in een warme deken. Daarna schonk hij aqua calda (heet water) en rum. Het was na een minuut of twintig dat Christophe zich weer mens begon te voelen. Er druppelden nog meer verkleumde renners binnen die hun bevroren vingers in het vuur staken.



Na een poos zei Christophe dat hij maar weer eens ging. De anderen verklaarden hem volkomen voor gek maar voorbij Savona, met nog zo’n honderd kilometer te gaan, vloeide er weer kracht in zijn benen en na ruim twaalf uur op de fiets bereikte de Fransman zowaar de finish in Sanremo. Van de 63 deelnemers bereikten slechts zeven renners de meet. De winst bleef evenmin voor Christophe zonder gevolgen. Hij lag ruim een maand met bevriezingsverschijnselen in het ziekenhuis en kon pas na twee jaar weer koersen op niveau.
Zo’n lot gun je een Bennati of Boonen gewoon niet. Daarom toch maar duimen. Voor een fijn lentezonnetje voor Daniele en Tom.