Faustino

Ik struinde onlangs over een antiekmarkt die elke tweede zondag van de maand in het centro storico van mijn woonplaats Lucca gehouden wordt. Volop marktkramen op de Piazza del Giglio en voor de cattedrale di San Martino. Veel Venetiaans glas, tafelzilver, damasten tafelkleden en hippe design-meubelen uit de sixties. Een fijn najaarszonnetje scheen neer over de ambulante handel. Een verkoper in tweedehands bontmantels legde uit dat het kraagje waar ik mee in handen stond ooit het vachtje van een marmot moest zijn geweest. Ik moest aan de Stelvio denken, waar ik ooit een marmot onder een boom in het ravijn had zien zitten. En aan Joop Zoetemelk. Niet de wielrenner, maar de jager. Die schiet in de Alpen het liefst op gemzen, maar draait zijn hand niet om voor een marmotje of twee. Mooie beestjes wel, marmotten. En nog verdomd lekker ook. Volgens Joop dan. De oud-renner schotelde Wilfried de Jong ooit gestoofde marmot voor na een dag filmen in de sneeuw, in verband met een portret over de jager in Joop. Helaas had Zoetemelk die dag geen gems geschoten. Hij had er wel veel geteld. De marmot in de pan zou de pijn verzachten, zei Joop. Maar daar dacht het spijsverteringskanaal van de presentator heel anders over. Die had na een paar happen van het knaagdier een onrustige nacht op de plee van Joop. Daar hebben we op de redactie van Sportpaleis de Jong nog jarenlang lol om gehad.

Ik hield stil bij een kraam met tweedehands boeken en tijdschriften en vroeg de verkoper of hij toevallig ook wat in sport deed. Het liefst wielrennen, zei ik. Een tel later trok de man dozen tevoorschijn met honderden Domenica’s del Corriere. Allemaal prachtige, vergeelde exemplaren. Sommigen van nog voor de tweede wereldoorlog, keurig in cellofaan verpakt en met geweldige illustraties op de voorpagina. Van Binda en Girardengo enzo, maar ook veel Mussolini en andere oorlogstaferelen. Kunstwerkjes op zich. De verkoper uit Viareggio stak me een multomap in handen waarin hij de boel op inhoud bleek te hebben gearchiveerd. Dat maakte het zoeken wel zo makkelijk. En de prijzen stonden erachter vermeld.

Ik bestelde voor 10 euro de Domenica del Corriere van 18 februari 1962 met een afbeelding van een verdrietige Faustino Coppi op de voorpagina, in de traditie van het huilende zigeunermeisje. De traan ontbreekt er nog maar aan. In de achtergrond de campionissimo zelf. Op de fiets, in zwart-wit, zwaaiend vanuit de wielerhemel naar zijn achtergebleven zoon. Een maand na de dood van de wielerlegende besteedt de krant uitgebreid aandacht aan de verdeling van de erfenis. Een saai en ingewikkeld stuk over belastingschijven en tarieven om aan te geven hoe oneerlijk het volgens la Domenica verdeeld is tussen Coppi’s wettelijke dochter Marina (uit zijn huwelijk met Bruna Ciampolini) en liefdesbaby Faustino (uit zijn buitenechtelijke relatie met Giulia Occhini, la dama bianca) voor wie er na betaling van 60 procent successierecht over 40 miljoen lires wel erg weinig aan de strijkstok blijft hangen. ‘En la dama bianca, die onlangs met een zenuwinzinking werd opgenomen in het ziekenhuis van Alessandrië, krijgt helemaal niets’, schrijft de krant. Ja, wie zou daar niet overspannen van raken? Volgende blad.

Voor 15 euro liet ik de uitgave van 3 augustus 1924 inpakken, met een verhaal over Ottavio Bottecchia, de 1e Italiaanse winnaar van de Tour de France. Even verderop in de bijlage een artikel over de jongste dochter van Koning Vittorio Emanuele, een bericht over de oudste vrouw van Italië (de 105-jarige Maria Grosa uit Col San Giovanni) en advertenties voor vermageringsprodukten, een ‘petto sviluppato’ (prontere borsten) en een of ander wondermiddel tegen maagkrampen, maagzweren, jicht, spijsverteringsproblemen, eczeem, acné, steenpuisten, stress, diarree én constipatie, hartritmestoornissen, een slecht werkende lever, diabetes, bronchitis, astma en nog honderdeneen andere kwalen. Klinkt verdomme beter dan EPO! Bottecchia zou gek zijn geweest als hij voor de Tour niet om een flesje had gevraagd. En zou de metselaar uit Friuli zijn overwinning in dat geval aan het waarachtige paardenmiddel van dokter Damman uit de Via Monte Napoleone 1 in Milaan te danken hebben? En veel belangrijker: leefde die man nog? Zo niet, was dan nog aan zijn – ongetwijfeld - gepatenteerde recept te komen misschien? Dit kon zomaar de toekomst van het wielrennen betekenen. Weg met de astma-inhalers, neusdruppels en vitamine-injecties. Wie lulde er nog over een bloedtransfusie? Dokter Damman is de man!

www.wielerrevue.nl

Ibra contro Van Basten

In Italië zijn de voetbalfans en -kenners het er al een tijdje over eens: Zlatan Ibrahimovic is een hele grote. En als hij het nog niet is, dan wordt hij het toch zeker. De Zweed had zijn aandeel in de scudetti van Juventus, was grootaandeelhouder in de landstitel van Inter van vorig seizoen en toverde ondertussen ook nog eens met de bal. De elleboogstoten, scheld-, duw- en trekpartijen en andere akkefietjes zijn hem vergeven. In het slungelige lijf van Zlatan huist soms een ballerina, die al dansend met de bal de tifosi in vervoering brengt. En dan is je veel vergeven. Gisteren was de oud-Ajacied tweemaal trefzeker tijdens het Champions League-duel van Inter tegen CSKA Moskou (4-2). De teller in de Serie A staat inmiddels op 7. Geen lullige intikkertjes, maar allemaal goals om in te lijsten want Zlatan voelt zich kunstenaar. De Gazzetta dello Sport durfde de vergelijking met Marco van Basten inmiddels aan. Is Ibrahimovic net zo goed als Van Basten, stelde de roze sportkrant vandaag tijdens een enquete. http://www.gazzetta.it/appsSondaggi/pages/gazzetta/d_1454.jsp

En wat vinden de fans ervan? Volgens 53% van de lezers valt Van Basten qua klasse niet te achterhalen. 23,8% is van mening dat Zlatan op termijn Van Basten zal evenaren en 20,8% denkt dat de Zweed uiteindelijk beter zal worden dan de huidige Nederlandse bondscoach.

Zlatan zelf zal de mening van de fans vermoedelijk worst wezen. Hij zei onlangs met cijfers en statistieken niets op te hebben, met het winnen van prijzen des te meer. Daarbij spiegelt hij zich het liefst aan Van Basten, zijn held. Onlangs zette trainer Roberto Mancini de aanvaller van Inter op een stoel voor de buis op zijn kantoor. Een druk op 'play' en kijken maar naar acties van Van Basten. Wel negentig minuten lang. Goals, omhalen, dribbels en passeerbewegingen van de voetballende Nurejev. 'Kijk, bestudeer en leer van de meester', zei Mancini tegen Zlatan die de beelden leergierig in zich opnam. 'Het was zo'n moment dat ik van mijn leven niet meer vergeet. Naar Van Basten kijken samen met Mancini, zelf toch ook geen onverdienstelijk voetballer', aldus de Zweed die vast een hele grote wordt.

Darth Vader in Lucca

Het heeft niets met sport te maken - al is verzameldrift ook een soort van sport - maar ik wilde de lezers van pastasport toch vertellen over het stripboekenfestival Lucca Comics & Games dat momenteel gaande is. Aan mijn raam in het centro storico van de stad trekken dagelijks duizenden fans van zogenaamde fumetti voorbij. Op zoek naar dat ene ontbrekende stripboek of een dubbel exemplaar ruilend tegen een andere uitgave. Het is een voor mij totaal onbekende wereld, die van de strips (zo geef ik ook niks om Suske en Wiske of Kuifje) maar ik vind het reuze vermakelijk allemaal. Ondanks - of misschien juist vanwége - het hoge nerd-gehalte. Het is een soort carnaval, met metal-optredens in plaats van dweilorkestjes en hoempapa-bandjes. Overal op straat lopen fans verkleed als de hoofdrolspelers uit hun favoriete stripboek, videogame of film. Ah, daar zul je Superman hebben. Daar zit Spiderman, naast Alice in Wonderland en een stelletje Japanse striphelden waar ik de namen niet van ken.

Lucca is al jaren hét centrum van het stripboeken-universum. Om de hoek bij de Via Tabacchi is het hele jaar door het stripboekenmuseum geopend en Lucca Comics & Games wordt al voor de vijftiende keer gehouden. Vooral de ruilhandel in tweedehands videogames is anno 2007 booming. Vraag me niet naar de nieuwste en hipste spellen van dit moment, maar één ding is zeker: er is een hoop veranderd sinds ik begin jaren tachtig Pacman en een Commodore 64 voor Sint Nicolaas kado kreeg. Niks geen gedoe met het onhandig laden van spelletjes middels een cassettebandje en enorme joysticks. Tegenwoordig is het aanklikken die on/off button van de PS of Xbox en gáán.

De komende vier dagen vult Lucca zich na een lange en drukke zomer opnieuw met een veelheid aan toeristen die nu eens niet komen voor het geboortehuis annex museum van componist Giacomo Puccini of de kerk van San Michele, maar voor stripboeken, -plaatjes en games. Op de Middeleeuwse stadswal spelen opgeschoten pubers ondertussen rolspellen. En zo kan het zomaar gebeuren dat je tijdens je dagelijkse wandeling met hond en kind tussen de Marvel-striphelden, ridders, trollen, frodo's en andere fantasy-figuren moet door navigeren en vanochtend liep ik nog vóór de ochtend-cappuccino Darth Vader tegen het lijf. Gelukkig houden de carabinieri ondertussen een oogje in het zeil. Met een razendsnelle Lamborghini in de stand-by, want stel je voor dat the dark side of the force uit de Star Wars-serie zich aan de Lucchese bevolking zou willen vergrijpen? Dan kun je er met je Lambo niet snel genoeg bij zijn.

Lucca Comics & Games van 1 t/m 4 november. www.luccacomicsandgames.com