Ver weg van volk en vaderland dringt de omvang van de Thomas Dekker-saga amper door, alhoewel de mailtjes binnenstromen en de telefoon rinkelt de hele dag. Vooral veel media, heel veel media. Waar is hij, heb je hem gesproken, heeft 'ie iets gezegd, kun je een exclusief interview regelen?
Ik kreeg vanochtend ook een mailtje van een vriendin, allesbehalve een wielerliefhebster. Ze kent Thomas niet, maar weet dat hij net zoals ik in Lucca woont. Ze schreef: 'Zielig voor Thomas, vind ik. Ik snap dat 'ie het allemaal zelf gedaan heeft, maar zo'n jong ventje zit nu toch maar helemaal alleen. Het is vast niet alleen zijn schuld he? En ze doen het toch allemaal? Beetje huichelachtig om dan weer een zondebok te zoeken. Iedereen heeft het nu over een over het paard getild ventje met zijn Porsche. Alsof niet iedereen op die leeftijd een beetje "op hol" zou gaan met zo'n zak geld! Ik verafschuw Nederlanders soms, vooral als ik op Telegraaf.nl al die commentaren lees. ZOOOO pedant... Ik zou tegen Thomas zeggen: gewoon toegeven en daarna terug naar Noord-Holland. Lekker opnieuw beginnen, zonder fiets'.
Dat laatste is makkelijker gezegd dan gedaan, vooral een jongen die houdt van het flamboyante leven, maar het klopt dat Dekker's mogelijke overtreding van de dopingwet een lang en gelukkig leven zonder fiets niet in de weg hoeft te staan. Ik vond de mail hoe dan ook verhelderend werken, zoals het ook verhelderend werkte dat het straalwagentje van de Italiaanse satellietzender Sky24 op een pleintje hier in Lucca, niet bleek te zijn uitgerukt in verband met het nieuws rond Thomas Dekker, maar om de laatste updates de lucht in te sturen over de ramp met de ontplofte gastrein in Viareggio. Een halve woonwijk werd in de badplaats door de gasexplosie de lucht ingeblazen en 18 mensen lieten inmiddels het leven. Ik wil de boel niet bagatelliseren, maar het plaatst één en ander wel in perspectief.
Thursday, July 02, 2009
Thomas Dekker
Gisterochtend belde ik met Thomas Dekker. Het was elf uur ‘s ochtends. Ik vroeg of hij zin had in een kop koffie. Tien minuten later slenterde hij het terras van bar Stella Polare op. Ik bestelde een frisje. Dekker vroeg om een EstaTHE, een drankje dat ik vooral kende uit de reclamekaravaan van de Tour de France. Over de Tour gesproken. Dekker had er zin in, zei hij. En voelde zich goed, alhoewel zijn maag zich af en toe nog omdraaide, het gevolg van een voedselvergiftiging waardoor hij tijdens het NK moest opgeven. ‘Klote maar mooi dat Moerenhout won’. Veel meer tijd om het over wielrennen te hebben, was er niet. Om drie uur vertrok het vliegtuig vanuit Pisa naar Monaco dus Dekker moest er als een speer vandoor. Ik wenstte hem succes en zei dat een etappe mooi zou zijn. Hij lachtte en zei dat we elkaar na de Tour wel weer zouden zien. In Lucca natuurlijk.
Lucca, een klein gat in Toscane. Drie jaar geleden ontmoette ik Thomas Dekker er voor het eerst. De wielrenner had net de Tirreno Adriatico gewonnen. De wielerwereld lag aan zijn voeten. Hij vroeg zich af of hij, Thomas Dekker, de allerbeste wilde worden in zijn vak. Ja dus. Wilde hij de Tour winnen, een legendarisch wielrenner worden? Ja, ja, ja! Ook als dat betekende dat hij zijn koffers diende te pakken voor een wielermissie op vijftienhonderd kilometer afstand van de familie in Dirkshorn? Ja, ook dan.
De wielrenner wist wat hij zich op de hals haalde. Hij wist wat er over zijn goeroe, Luigi Cecchini, allemaal gezegd en geschreven werd. Geruchten over doping enzo. Dekker haalde zijn schouders er over op. Hij vond Cecco een geweldige trainer. Dekker was pas 21 en zo groen als gras. Ik genoot van zijn jongesachtige bravoure en zoals hij in al zijn blitsheid door de straten van Lucca slenterde. Dekker genoot in Italië in alle hevigheid van la dolce vita. Van pasta, Prada en Dolce & Gabbana maar vooral van de felle trainingsritjes tegen de Monte Serra omhoog. Hij wist waar hij mee bezig was. Trainen in Toscane, met als doel het winnen van de Tour. Zonder doping graag.
Hij kwam later regelmatig aanwaaien. Dan aten we samen een pastaatje of keken naar een etappe uit de Giro of de Tour. Dan hoorde ik hem verhalen vertellen over Ivan Basso en Eddy Mazzoleni en dan zei Dekker dat je in het wielrennen van werkpaarden racepaarden kunt maken. Ik vroeg me natuurlijk af of Dekker ook zou pakken, of het anders van plan was, maar durfde het hem nooit direct te vragen.
Toen de eerste serieuze verdachtmakingen vorig jaar in de krant verschenen over de wielrenner, zijn wonderdokter en afwijkende bloedwaarden, vond hij het vooral erg voor zijn familie. Het viel me op hoe snel Dekker in Lucca volwassen werd. Hij kocht er een huis en trainde samen met grote jongens als Petacchi en Cipollini. Hij wilde vlammen tijdens de Tour van 2008 en doodziek was hij ervan toen Rabobank hem thuisliet. Opnieuw een Tour naar de knoppen. Heel even was het zondagskind de kluts kwijt. Hoe nu verder? Het keerpunt volgde in september. Amper 24 had Dekker opnieuw een contract op zak, dit keer als wielrenner van Silence Lotto. De jongensdroom om een groot wielrenner te worden, lag nog niet definitief aan diggelen maar nu misschien wel.
Dekker leek gisteren spoorloos. Ik stond bij zijn voordeur, belde en sms'te, maar de luiken van zijn appartement bleven dicht. Later op de avond dan toch een telefoontje. Van de zenuwen drukte ik de wielrenner in eerste instantie per ongeluk weg, maar Dekker belde gelukkig meteen terug. 'Ik ben geschokt, dit verzin je toch niet'. Dekker's stem, anders vol volume, klonk dit keer klein en timide. Hij zat er vreselijk doorheen. 'Waarom nu, waarom ik?', moet het hem door het hoofd zijn geschoten. Hij vroeg zich af hoe in een plasje van anderhalf jaar geleden alsnog sporen waren aangetroffen van EPO, terwijl dat in eerste instantie niet zo was. Ik wist niet wat te zeggen, wat ik ervan moest vinden. De wielrenner op zijn woord geloven of de UCI?
In Lucca staan ze hoe dan ook achter de wielrenner. Het zal iets met het katholieke geloof te maken hebben? Gewoon boete doen en weer doorgaan, zoiets. Bovendien: ze pakken toch allemaal? Kapper Giuliano, zelf fervent wielrenner, zei het vreselijk te vinden. Hij had hem gisteren nog zien zitten op het terras. Zo jong en zo'n mooie carriere in het verschiet en nu? De fietsenmaker om de hoek gaf Rabobank al de schuld. Paladino had het over maffiapraktijken van de UCI ('De belangen zijn enorm, ze hebben met Thomas een voorbeeld willen stellen zo vlak voor de Tour, vooral omdat hij met Cecchini was. Hij woont in het verkeerde dorp') en zei dat het het imago van de Nederlandse ploeg wel érg goed uitkomt dat Dekker nu alsnog positief is bevonden. Hij zei trouwens ook dat Dekker in zijn jeugdige overmoed wellicht de hand heeft overspeeld. Ik weet het niet. Echt niet. Ook niet of hij gepakt heeft, ook niet of hij het gisterochtend tijdens de EstaTHE al van de positieve test heeft geweten.
Het is hoe dan ook een persoonlijk drama. Ik kan me alleen maar de eenzaamheid voorstellen van de jongste zondebok van het hedendaagse wielrennen, afgesloten van de buitenwereld in zijn flat in Lucca. Ver weg van familie en vrienden, als opgejaagd wild. Aan de andere kant: ook Dekker kent de regels van het spel. Er zal vast een contra-expertise volgen, maar het wordt hoe dan ook een lange en hete zomer. En opnieuw zonder Tour. De jongensdroom is wellicht ten einde, maar een lang en gelukkig zonder de fiets is nog altijd mogelijk.
Lucca, een klein gat in Toscane. Drie jaar geleden ontmoette ik Thomas Dekker er voor het eerst. De wielrenner had net de Tirreno Adriatico gewonnen. De wielerwereld lag aan zijn voeten. Hij vroeg zich af of hij, Thomas Dekker, de allerbeste wilde worden in zijn vak. Ja dus. Wilde hij de Tour winnen, een legendarisch wielrenner worden? Ja, ja, ja! Ook als dat betekende dat hij zijn koffers diende te pakken voor een wielermissie op vijftienhonderd kilometer afstand van de familie in Dirkshorn? Ja, ook dan.
De wielrenner wist wat hij zich op de hals haalde. Hij wist wat er over zijn goeroe, Luigi Cecchini, allemaal gezegd en geschreven werd. Geruchten over doping enzo. Dekker haalde zijn schouders er over op. Hij vond Cecco een geweldige trainer. Dekker was pas 21 en zo groen als gras. Ik genoot van zijn jongesachtige bravoure en zoals hij in al zijn blitsheid door de straten van Lucca slenterde. Dekker genoot in Italië in alle hevigheid van la dolce vita. Van pasta, Prada en Dolce & Gabbana maar vooral van de felle trainingsritjes tegen de Monte Serra omhoog. Hij wist waar hij mee bezig was. Trainen in Toscane, met als doel het winnen van de Tour. Zonder doping graag.
Hij kwam later regelmatig aanwaaien. Dan aten we samen een pastaatje of keken naar een etappe uit de Giro of de Tour. Dan hoorde ik hem verhalen vertellen over Ivan Basso en Eddy Mazzoleni en dan zei Dekker dat je in het wielrennen van werkpaarden racepaarden kunt maken. Ik vroeg me natuurlijk af of Dekker ook zou pakken, of het anders van plan was, maar durfde het hem nooit direct te vragen.
Toen de eerste serieuze verdachtmakingen vorig jaar in de krant verschenen over de wielrenner, zijn wonderdokter en afwijkende bloedwaarden, vond hij het vooral erg voor zijn familie. Het viel me op hoe snel Dekker in Lucca volwassen werd. Hij kocht er een huis en trainde samen met grote jongens als Petacchi en Cipollini. Hij wilde vlammen tijdens de Tour van 2008 en doodziek was hij ervan toen Rabobank hem thuisliet. Opnieuw een Tour naar de knoppen. Heel even was het zondagskind de kluts kwijt. Hoe nu verder? Het keerpunt volgde in september. Amper 24 had Dekker opnieuw een contract op zak, dit keer als wielrenner van Silence Lotto. De jongensdroom om een groot wielrenner te worden, lag nog niet definitief aan diggelen maar nu misschien wel.
Dekker leek gisteren spoorloos. Ik stond bij zijn voordeur, belde en sms'te, maar de luiken van zijn appartement bleven dicht. Later op de avond dan toch een telefoontje. Van de zenuwen drukte ik de wielrenner in eerste instantie per ongeluk weg, maar Dekker belde gelukkig meteen terug. 'Ik ben geschokt, dit verzin je toch niet'. Dekker's stem, anders vol volume, klonk dit keer klein en timide. Hij zat er vreselijk doorheen. 'Waarom nu, waarom ik?', moet het hem door het hoofd zijn geschoten. Hij vroeg zich af hoe in een plasje van anderhalf jaar geleden alsnog sporen waren aangetroffen van EPO, terwijl dat in eerste instantie niet zo was. Ik wist niet wat te zeggen, wat ik ervan moest vinden. De wielrenner op zijn woord geloven of de UCI?
In Lucca staan ze hoe dan ook achter de wielrenner. Het zal iets met het katholieke geloof te maken hebben? Gewoon boete doen en weer doorgaan, zoiets. Bovendien: ze pakken toch allemaal? Kapper Giuliano, zelf fervent wielrenner, zei het vreselijk te vinden. Hij had hem gisteren nog zien zitten op het terras. Zo jong en zo'n mooie carriere in het verschiet en nu? De fietsenmaker om de hoek gaf Rabobank al de schuld. Paladino had het over maffiapraktijken van de UCI ('De belangen zijn enorm, ze hebben met Thomas een voorbeeld willen stellen zo vlak voor de Tour, vooral omdat hij met Cecchini was. Hij woont in het verkeerde dorp') en zei dat het het imago van de Nederlandse ploeg wel érg goed uitkomt dat Dekker nu alsnog positief is bevonden. Hij zei trouwens ook dat Dekker in zijn jeugdige overmoed wellicht de hand heeft overspeeld. Ik weet het niet. Echt niet. Ook niet of hij gepakt heeft, ook niet of hij het gisterochtend tijdens de EstaTHE al van de positieve test heeft geweten.
Het is hoe dan ook een persoonlijk drama. Ik kan me alleen maar de eenzaamheid voorstellen van de jongste zondebok van het hedendaagse wielrennen, afgesloten van de buitenwereld in zijn flat in Lucca. Ver weg van familie en vrienden, als opgejaagd wild. Aan de andere kant: ook Dekker kent de regels van het spel. Er zal vast een contra-expertise volgen, maar het wordt hoe dan ook een lange en hete zomer. En opnieuw zonder Tour. De jongensdroom is wellicht ten einde, maar een lang en gelukkig zonder de fiets is nog altijd mogelijk.
Subscribe to:
Posts (Atom)