Ballero

Sabrina Ballerini had een kassei bovenop de kist van haar overleden echtgenoot gezet. Ze zei dat hij er zo vredig bij lag. Dat het leek alsof hij sliep. Een geruststellende gedachte, maar ik dacht toch liever aan Franco Ballerini bij leven. Dan zag ik hem weer glimlachen. Of hoorde zijn vrolijke stem in mijn hoofd. En dan die sideburns van ‘m. Ook onvergetelijk. Echt de mooiste bakkebaarden ter wereld zaten op de slapen van Ballerini. Ik bekeek het stel eens van dichtbij tijdens een kermiskoers in Campi di Bisenzio. Het was eind mei, de Giro d’Italia zat er net op. De succesvolle bondscoach van de Italiaanse wielerploeg (4 wereldtitels en een gouden plak) stond er mooi opgeblonken bij. Gebruind gelaat in een hagelwit poloshirt. Van modderspatten en vermoeidheid uit Parijs - Roubaix geen spoor. Er speelde een bandje, de burgemeester schudde handen en een rondemiss in open auto reed in het rond. En de wielrenners hard trappen, achter het wapperende haar van het blondje aan. De bondscoach zag dat het goed was en nipte van zijn glas wijn.
En nu is hij dood. En dus dacht ik deze week veel en vaak aan Ballerini de wielrenner, die met kromgetrokken rug zo geweldig over de klinkers van Parijs - Roubaix knallen kon. En maar stampen op die pedalen, doorrammen in het bos. Het was lang niet altijd even pienter wat de vleesbonk liet zien maar dapper was ‘ie wel. En sterk! En ondertussen lekker winnen. Zoals tijdens de Hel van het Noorden in 1998.
Mán, zoals il Ballero in een flits voorbij denderde die dag. Ik stond erbij en ik keek ernaar. Naar de turbodijen van Ballerini in het Bos van Wallers. Het was een tel nadat Johan Museeuw zo’n beetje voor mijn neus op een scherpe kassei zijn knieschijf in twee delen brak. Lullig voor de Belg, maar Ballerini dacht: ‘E vaiiiii!!!’ En daar ging ‘ie. Hard en voortvarend. Trappen als een dolle en pas stoppen na de meet in Roubaix.
Snel, sneller, snelst. Ook na zijn carriere als wielrenner. Ballerini verzamelde motoren, ontwikkelde een passie voor de rallysport en won wereldtitels met de snelheid van het licht. Living in the fastlane. Overal en altijd. Zo ook afgelopen zondag toen de bondscoach als navigator meedeed aan de rally van Larciano en zijn leven in de hoogste versnelling opeens tot stilstand kwam, nogal bruusk en wreed, met een doffe knal in de Renault Clio tegen de muur van een villa op zijn eigen Toscaanse platteland.
Italiaanse toestanden afgelopen dinsdag tijdens de begrafenis. ‘E merci’, schreef de wielrenner op zijn shirt toen hij in 2001 in Roubaix afscheid nam van sport en publiek. ‘E Merci’, dachten de duizenden rouwenden in Casalguidi. En plengden een traan op Franco Ballerini’s graf.