Fijn lentezonnetje op de tribune in Florence. Ik telde de minuten. Ancelotti had al drie keer gewisseld. Maldini stond nog steeds. Die was wisselen niet gewend. Daarom haalde Ancelotti hem in de 90ste met een handgebaar naar de kant. Geen bord in de lucht of een lullig fluitje van de scheids, niks. Dit was wat je noemde een low-profile afscheid, zoals de sterspeler zelf. En daar ging il Capitano dan, voor de allerlaatste keer naar de kant. Met de handen in de lucht en het hoofd licht gebogen. Fijne tred van de legende, het shirtje zoals altijd buiten de broek, over de billen. Er biggelde een traan over de wang van echtgenote Adriana, het hoofd van vader Cesare schokte. Ik kreeg een brok in mijn keel. Ancelotti ook. Hij omhelse Maldini. Twee tellen, drie, vier. Daarna een schouderklopje. Zij wisten het allebei; de klus zit er eindelijk op.
Ik was er gelukkig bij.
Op naar de toekomst.
