Farfalla Granata

Ik hou wel van een beetje heldenverering op z'n tijd. En dus keek ik onlangs met veel plezier naar een in memoriam op de Belgische televisie om ons, weemoedige voetbalfans, eraan te herinneren dat het alweer vijfentwintig jaar geleden is dat Ludo Coeck, één van België's grootste en meest kleurrijke voetballers aller tijden, aan de gevolgen van een auto-ongeluk overleed. De spelmaker was pas dertig jaar oud toen een klapband zijn BMW onbestuurbaar maakte en Coeck op de E19 bij Rumst op de vangrail knalde.

In korrelig beeld kwam de blonde god deze week weer tot leven. Ik zag de voetballer uithalen en scoren. Van afstand en uit stand. In het shirt van Anderlecht en dat van Inter en met zijn billen in zo'n fijne strakke eighties voetbalbroek verpakt. En Raymond van 't Groenewoud ondertussen maar zingen:

De huwelijksharmonie is zoek
Sinds zij steeds smelt voor Ludo Coeck
Ze heeft een held met korte broek
Zo jong en mooi, 't is Ludo Coeck
Koekoek, koekoek.

Echte helden sterven vaak jong. Zoals in Nederland de tragische Tommy Krommendijk overkwam en in Italië Gigi Meroni.



Torino had op een druilerige oktoberavond in 1967 amper van Sampdoria gewonnen of de ster van het elftal, de pas 24-jarige Meroni, werd voor de deur van bar Zambon in Turijn door een Fiat 124 coupé op de motorkap genomen.

Attilio Romero, de toenmalige bestuurder en latere voorzitter van Torino Calcio, is de klap van het doden van zijn eigen idool nog amper niet te boven. Langs de corso Re Umberto worden op de plek van het ongeval elke dag verse bloemen in de kelk gezet. Rozen. Rode.

Ze noemden hem de vijfde Beatle, de Italiaanse George Best, la farfalla granata (de granaatkleurige vlinder), Calimero of gewoon zigeuner, vanwege Meroni's drang naar vrijheid. Regelmatig werd door de clubleiding een envelopje met wat lires bij Meroni thuis bezorgd, met het verzoek om eens naar de kapper te gaan. En zelfs de eigen aanhang zong: 'Gigi, ga je haar eens wassen'. Maar Meroni voetbalde vrolijk voort, met lange manen én baard, wat hem zijn plek in de nationale ploeg kostte.

Meroni was een rebel, zowel binnen als buiten de lijnen. Een klassieke dribbelaar die met zijn acties en doelpunten niet alleen de fans in stadion Filadelfia, maar een hele stad en later een heel land in vervoering bracht. Meroni liet zien wat voetbal werkelijk was; fantasie en magie. En tussen de wedstrijden door schilderde hij er lustig op los, op de maat van de muziek van de Rolling Stones. Niet in een door de club gefinancierde chique villa naast andere voetbalgezinnetjes, maar op een piepklein zolderkamertje in het centrum van de stad.

Deze week is het al weer 43 jaar geleden dat la farfalla granata op nat asfalt overleed. In Turijn zien ze hem nóg flaneren langs de etalages in de Via Roma. In een door hemzelf ontworpen futuristisch pak met lange puntkragen en psychedelische patronen en met een felle haan in plaats van een keurig schoothondje aan de lijn.

Echt legendes sterven nooit.