Camera's in de kleedkamer

Het was in een tijd dat de kleedkamers in De Kuip zich nog aan de achterkant (of was het juist de voorkant?) van het stadion bevonden, het Nederlands elftal in Rotterdam net een EK-kwalificatiewedstrijd had gespeeld en de student journalistiek met trillende benen en met klotsende oksels voor de ingang naar de spelerstunnel stond.

Persconferenties bestonden al wel, maar mixed zones nog niet en dus stond heel sportjournalistiek Nederland na afloop te trappelen van ongeduld om richting kleedkamer te mogen voor een quotje links of rechts. Voor de reporter van de schoolkrant was het extra spannend allemaal en ik geloof dat het Jack van Gelder uiteindelijk was die adviseerde om maar gewoon achter de meute aan te hollen. ,,Zodra de poorten opengaan."

Een meute was precies het juiste woord. Een meute was wat we waren. Klaar voor de start, áf! Zoals een kudde opgewonden gnoes met z'n tienduizenden tegelijk over de steppen kunnen denderen, van de ene opgedroogde drinkplaats naar de volgende waterbron, zo denderden wij in de catacomben door de gang. Over het houten plankier, achter de geur van massage-olie en fris gewassen voetballers aan. Niet omkijken maar doorhollen. In een rechte lijn en helemaal aan het einde naar links.

Toen de stofwolk eenmaal was neergedaald en de microfoons getrokken, staarde ik tegen het blote achterwerk van Frank Rijkaard aan en werd door de materiaalman van het Nederlands elftal buiten gezet. Mannen met schrijfblokken, soit weet je wel, maar een meisje met een My first Sony-bandrecorder in de kleedkamer toch zeker niet? Wat gegrinnik en geginnegap later zat ik in m'n eentje op een bankje op de gang. En maar wachten. Ook goed. Want je moet niet overal bij willen zijn.

Niet dus. In Italië zijn de alziende en almachtige camera's van betaalzender Sky inmiddels ook tot de kleedkamers doorgedrongen. En dus zat ik afgelopen weekend tegen de slip van Francesco Totti aan te kijken en zag hoe Daniele De Rossi aan zijn coglioni's zat te krabben. In de kleedkamer van Bari veel dure designtassen van Louis Vuitton op de grond, in schril contrast met een roestig winkelwagentje in het midden, voor het dumpen van de vuile was. Spelers zwaaiden vrolijk naar hun vaders en moeders thuis voor de buis, waarna de camera langs trainer Ventura pande die de fenomenale oneliner 'se vogliamo, possiamo' (als we 't willen, kunnen we 't) op het whitemarkerbord had gezet. Tsjonge, jonge, jonge. Wat een wijsheid.

Commentator Mario Sconcerti van Sky zei dat hij binnen het voetbal zelfs in de kleinste details geïnteresseerd is, maar ik vroeg me af wat de toegevoegde waarde is van tweeëntwintig föhns in de kleedkamer van AC Milan aan de wand? Graag had ik een woedende Del Piero na het 1-0 verlies tegen Bari een gat in de deur zien trappen, of trainer Del Neri zien neerhoeken voor mijn part, maar dát zagen we dan weer niet.

Maar goed ook. Het mogen moderne voetbaltijden zijn; in de kleedkamer na afloop horen de spelers veilig te zijn. Net als vroeger.