Friday, October 29, 2010

Ben Johnson


Terwijl Tour de France-winnaar Alberto Contador zijn onschuld nog probeert te bewijzen - met sporen van clenbuterol en schilfertjes plastic flamenco dansend in zijn Spaanse bloed - kwam Ettore Torri van het Italiaanse anti-dopingcomité deze week met de uitspraak 'dat iedere wielrenner uit het profpeloton doping gebruikt'. Apriti cielo! Oftewel: En toen brak de hel los.

'Die komt ons vertellen dat hij het warm water heeft uitgevonden', merkte mijn wielervriend Giuliano enigzins cynisch op. Maar de uitspraak van de openbaar aanklager is toch opmerkelijk. Vooral omdat de onafhankelijk geachte Torri met zijn tijding de schijn heeft gewekt bevooroordeeld en partijdig te zijn, gelijk de rechters in het proces tegen PVV-leider Geert Wilders. Niet zo verwonderlijk dat de Italiaanse wielerwereld nu op z'n Moszkowicz' om Torri's opstappen heeft gevraagd. Hoeven ze de lastige dopingjager tenminste niet in het beton te storten om van hem af te zijn.

Torri zei trouwens ook dat doping, mits niet schadelijk voor de gezondheid, stante pede gelegaliseerd zou moeten worden om valse concurrentie tegen te gaan. En laat dát precies negenentwintig jaar geleden nou de reden zijn geweest voor sprinter Ben Johnson om zich vol te pompen met spierversterkende middelen zoals het verboden goedje stanozolol. Het Canadese sprintkanon, dat tijdens de Spelen van 1988 als eerste échte grote vis op doping werd betrapt, komt met die verklaring in zijn biografie Seoul to Soul, een boek dat begin volgende maand uitkomt.

Johnson legt uit hoe het zo allemaal kwam en dat het zijn trainer Charlie Francis was die zei, dat je alleen dán valsspeelt als je de enige bent die het doet. This means if the other guys are doing it, and you start doing the same thing, it's not cheating. En dus begon Ben op zijn puberkamertje dan ook maar met spuiten en slikken, een aanpak die zeven jaar later in Seoul zou leiden tot rood doorlopen ogen en goud tijdens een legendarische 100 meter sprint. Wat daarna volgde is genoegzaam bekend. Een positief plasje, weg goud, einde carrière en Johnson voor eeuwig gebrandmerkt als de afgezant van al 't dopingkwaad.

Persoonlijk was ik trouwens altijd vóór Ben Johnson. Zal iets met sympathie voor de underdog te maken hebben. Willem II kiezen in plaats van Ajax. Hoe dan ook, op de sintelbaan in Waalwijk deed ik Ben Johnson na. Knállen uit die startblokken, met twee benen tegelijk en dan zo snel mogelijk door van huis naar kantoor, totdat ik op een mooie dag in 1987 de zestig meter sprint zomaar in Johnson's wereldrecordtijd op de honderd meter liep: 9,83 seconden. Mijn leven kon niet meer stuk.

Dat van Johnson wel. De hysterie rond zijn persoon heeft van hem een eenzaam man gemaakt. Schuldgevoelens leidden tot angstaanvallen en depressies. Tweeëntwintig jaar lang worstelde Ben Johnson om boven te komen. But I'm finally coming out of this hole, by the grace of God, and it's time to tell my story. Met het voltooien van zijn biografie hoopt Johnson de zwartste periode van zijn leven te hebben afgesloten. Wat mij betreft heeft zijn straf lang genoeg geduurd.

No comments: