Neville

Het ergste was nog wel dat je in een zeil- boot dobberend op de Atlantische oceaan, onderweg van de Bermuda-eilanden richting de Azoren, verstoken bleef van informatie over de uitslag van de Giro d'Italia en de stand op de ranglijst van Willem II. En voor mijn Britse medematroos Matt gold dat hij zich een maand lang diende te getroosten zonder de resultaten van zijn zo geliefde ManU.

Om de verveling te verdrijven werd er ondertussen in scheepsdagboeken geschreven en op tonijn gevist. Als chef afvalverwerking zat ik overdag het vuilnis met zout zeewater af te spoelen, plastic verpakkingen en tinnen blikjes enzo, die in kleine stukjes geknipt in een vuilnisbak in het vooronder verdwenen. Af en toe zwom er een groep dolfijnen voorbij of stak er een staart van een walvis boven water. Een verdwaalde schildpad of voorbij dobberende Portuguese-man-of-war (een soort kwal met lange giftige tentakels) brachten ook opwinding.

Verder gebeurde er niet zoveel en was het vooral stil aan boord. Totdat op een dag de faxmachine in de kajuit plots in werking werd gezet en via de satelliet een telex aan boord van de White Heather rolde. Urgent, stond er boven het A4'tje geschreven. Ik herkende het handschrift van mijn moeder. 'Pantani is uit de Giro gezet. Willem II eindigt als tweede. Manchester United heeft de Champions League van Bayern München gewonnen. We missen je. Kusjes papa en mama.'

Ik kon wel janken en wilde naar huis. Matt the Mancunian ook. Om de treble te vieren, in de pub, samen met zijn mates. Wel een beetje lastig, met nog vijfhonderd zeemijl tot de Azoren voor de boeg. En dus hieven Matt en ik die avond maar met z'n tweeën het glas en vertelden elkaar dronken verhalen over onze liefde voor de voetbalclubs Willem II en ManU. We zongen uit volle borst de clubliederen terwijl op de achtergrond het oceaanwater tegen de boeg aanklotste.

Nu grenst Willem II met Manchester United vergelijken aan grootheidswaanzin, ik weet het, maar de clubs hadden toch zeker een ding gemeen: John Feskens en Gary Neville. Twee anti-helden als boegbeeld, tevens goed voor topnoteringen in de top-10 van lelijkste voetballers allertijden.

Ik ben benieuwd waar Matt de matroos deze week de opwindende kwartfinale tegen Bayern München heeft bekeken, dezelfde tegenstander als toen. Samen met een ander schatje, in een haven heel ver weg. Of in een pub in Manchester, samen met wat mates?
Hoe dan ook, hij zal de eerste drie goals van Manchester United uitbundig hebben gevierd en zich vervolgens vreselijk hebben opgewonden over de rode kaart voor de Braziliaan Rafael, de jonge en onervaren vervanger van captain Gary Neville, waardoor de wedstrijd uiteindelijk kantelde.

De matroos zal met weemoed hebben teruggedacht aan de finale van 1999 en zal tegen zijn maten hebben gezegd dat uitschakeling met de inmiddels 35-jarige Neville in de ploeg nooit zou zijn gebeurd.