Cassani kroongetuige in Koningsdrama

Gisteravond besloot Theo de Rooy namens de Rabobank-wielerploeg om jokkebrok Michael Rasmussen naar huis te sturen. De Deen werd op staande voet ontslagen. Esonerato, zeggen ze dan op zijn Italiaans. Het overkomt menig voetbaltrainer in de Serie A nog voordat de competitie is begonnen. Rasmussen kan nog voor het einde van de Tour rechtsomkeert naar huis. Volgens de officiële lezing omdat de drager van de gele trui heeft gelogen over zijn zogenaamde 'where-abouts' (zeg maar de reis- en verblijfplaats van een wielrenner gedurende het wielerseizoen) en dat is nu eenmaal in strijd met de regels van de UCI én met de gedragscode die de Rabobank-wielerploeg heeft opgesteld. Dat klinkt nobel, maar is het dat ook? Of hebben we hier te maken met Hollandse kneuterigheid en geveinsde eerlijkheid, gespeeld door de bank die groot werd door klein te blijven?

In de strijd tegen doping moeten renners tegenwoordig per week hun reis- en verblijfplaats doorgeven. Dat is een kwestie van het invullen van een formuliertje. E-mailen of faxen die handel en klaar is kees. Het management (De Rooy, Breukink, Dekker e.a.) van de Rabobank weet gewoonlijk waar renners uithangen. Of Thomas Dekker de ene week bijvoorbeeld traint in Monaco, Lucca of Dirkshoorn. Rasmussen verklaarde in juni dat hij in Mexico zat om zich voor te bereiden op de Tour. De Rooy had zijn coureur op diens woord geloofd. Er was geen reden tot wantrouwen. Zelfs niet toen de UCI twee keer tevergeefs bij Rasmussen in Monte Carlo aan de deur stond voor een onaangekondigde doping-controle. De Rooy beschouwde het hoogstens als een slordigheid van de Deen dat hij de wielerbond niet op tijd had ingelicht over de aanpassingen in zijn reisschema, maar de miscommunicatie was op zich te verklaren geweest. Michael was zijn laptop vergeten in te pakken en in Mexico hebben ze van adsl natuurlijk nog nooit gehoord. De Deen reed op hoogte ook niet met een faxmachine op zijn rug rond om de dopingcontroleurs te verwittigen. Tsja. Kan een keer gebeuren. Maar vier keer? Het kwam Rasmussen op een officiële waarschuwing van de UCI te staan, maar voor een schorsing kwam de Deen net een turfje te kort. De mazzelaar! De internationale wielerbond was dus op de hoogte, maar de organisatie van de Tour wist gek genoeg van niets. Vandaar dat Rasmussen drie weken geleden gewoon aan de start van de Tour de France in Londen verscheen. Simpel zat.

En opeens veroverde de Deen het geel in de rit naar Tignes. Dat werd nog gepikt, maar nadat Rasmussen zomaar elfde werd in een individuele tijdrit, staken de eerste geruchten de kop op. Morrende en zanikende journalisten aan het hoofd van Rasmussen. Vooral nadat het nieuws over de vier gemiste controles (ook vorig jaar gaf Rasmussen een tweetal keer niet thuis) uitlekte. Zat daar wat achter? Lance Armstrong-achtige toestanden. Ook afgelopen dinsdag, tijdens de rustdag, toen een persconferentie werd georganiseerd om de boel te sussen. Ruim vijfhonderd persvertegenwoordigers in een te krappe zaal tegenover Michael Rasmussen, die met zijn zestig kilo achter een formica tafeltje kroop. De Rooy stood by his man. Zo ook woordvoerder Jacob Bergsma en een raadsman van de Rabo-ploeg. Rasmussen zat in juni gewoon in Mexico, klaar af. Hij was op bezoek bij familie van zijn echtgenote, zei De Rooy. Ja, hij had een fout gemaakt door de UCI niet in te lichten, zei Rasmussen, maar dat was dan ook het enige. Hij trainde in Mexico op hoogte. En wat was daar dan vreemd aan, probeerde De Rooy nog. De manager beweerde ook dat er met twee maten werd gerekend. Het gebeurde wel vaker dat de één of andere renner een controle mistte. Bovendien: zijn kopman was deze Tour al veertien keer op doping gecontroleerd en steeds was de uitslag negatief geweest, dus waar lulde iedereen nou over? 'Vero!', want ook wielrenners zijn onschuldig tot het tegendeel bewezen is, niet waar? Net als in de grote-mensenwereld, al wordt dat principe door de Franse gendarme nogal ruim geïntepreteerd.

Helaas. Gisteren bleek dat Rasmussen zijn hand tóch had overspeeld. Zijn verhaal rammelde aan alle kanten. Allereerst vergistte hij zich in de naam van Anne Gripper, de medewerkster van de UCI die hij zei te hebben ingelicht over zijn reis naar Mexico nog vóórdat Anne Gripper als anti-dopingfunctionaris bij de UCI in dienst trad. Niet handig. Hij rommelde met data en zo tegen de avond, een paar uur na zijn etappe-overwinning bovenop de Col d'Aubisque, werd Rasmussen uiteindelijk door Davide Cassani ontmaskert. De Italiaanse oud-coureur groeide daarmee tegen diens wil uit tot kroongetuige in een Deens Koningsdrama.

Het toeval wilde dat Cassani de Deen op 13 juni in de Dolomieten tegen het magere lijf was gereden. Hoe of dat zat deed de co-commentator van de Rai vandaag nog eens uit de doeken. Het zat zo: Cassani was die dag druk met de opnames voor 'Le grande salite del ciclismo', een DVD-serie over legendarische 'wielerbergen' die de Italiaan presenteert en produceert in opdracht van uitgeverij d'Agostini en de Gazzetta dello Sport en waar ondergetekende net als veel andere Italianen wekelijks keurig 10,99 euro voor afrekent bij de krantenboer om de hoek, dus die Cassani moet inmiddels schathemeltjerijk zijn, maar dat terzijde. Van klimmen en klauteren voor de camera was die dag weinig terecht gekomen. Het kwam werkelijk met bakken uit de lucht. Je moest wel gek zijn wilde je in dit pokkenweer op de fiets gaan zitten, dacht Cassani en stapte in de auto op weg naar huis. Met de ruitenwissers op de hoogste stand, slingerend over de Marmolada en nog wat kuitenbijters in de Dolomieten, stuitte hij in de buurt van Trento zowaar op Michael Rasmussen die de ontberingen die dag dus wél had doorstaan. Cassani draaide zijn raam naar beneden en zei de Deen vriendelijk gedag. De twee wisselden snel wat woorden - Rasmussen verklapte onder andere dat hij die dag al acht (!) uur op het zadel zat - en weg was Cassani weer, de verwarming nog maar eens oppokend terwijl de eenzame renner in de achtergrond langzaam uit het zicht verdween.

Een maand en twee dagen later betaalden de inspanningen van Rasmussen zich uit tijdens de etappe richting Tignes. Met groot machtsvertoon passeerde de Deen als eerste de meet, greep voor het gemak de gele- én de bolletjestrui en stootte bovendien Rabo-kopman Dennis Menchov van de troon. Hulde aan Rasmussen, tetterde Cassani in de microfoon van de Rai waarna de commentator natuurlijk begon over die dertiende juni toen hij de Deen in de Dolomieten had getroffen. Bij Cassani rezen nog geen vragen. Dat gebeurde wel toen Rasmussen afgelopen dinsdag ineens over een verblijf ik Mexico begon. 'Hé, dat is gek', dacht Cassani die evenwel zijn mond besloot te houden, keurig zoals het een lid van de grote wielerfamilie betaamt. Je gaat de vuile niet zomaar buiten hangen. Bovendien: er gebeurden wel ergere dingen in de sport en er waren al klokkenluiders genoeg. 'Het is voor mij een hele vervelende, ongemakkelijke en compromiterende situatie die ik liever had voorkomen', aldus Cassani. Een Deense journalist voorstond juist het tegenovergestelde: onthullen die handel! De oplettende persvertegenwoordiger herinnerde zich woensdag plots wat Cassani tijdens de etappe naar Tignes op de Italiaanse televisie had gebruld en meldde dat in Denemarken. Het nieuws kwam via via bij Theo de Rooy terecht, die Cassani gisteravond laat op de man afvroeg of het waar was. Cassani kon niet anders dan bevestigend antwoorden. Hij had zijn woorden immers al lang en breed de ether ingeslingerd.

De rest is geschiedenis. Rasmussen naar huis. Weg geel en geen gebak voor alle 50.000 medewerkers van de Rabobank. Om niet eens te beginnen over de totaal gedesillusioneerde Dekker, Boogerd, Flecha en al die andere Rabo-renners die de afgelopen weken hun ballen er werkelijk afdraaiden om het geel van Rasmussen te verdedigen. Cassani zei dat hij het verschrikkelijk vond wat er gebeurd is, dat Rasmussen hem gisteravond nog had gebeld, dat de stem van de Deen trillend had geklonken, maar dat hij hem - Davide Cassani - helemaal niets kwalijk nam en dat het voor Cassani een hele opluchting was dat Rasmussen begreep dat er voor de commentator niets anders op zat dan 'bekennen'. Hij zei dat Rasmussen slachtoffer is van het systeem, vittima van een strijd die de UCI en de organisatie van de Tour (ASO) al jaren met elkaar uitvechten. Hoe kon de UCI weten van Rasmussen's gemiste controles en het ASO niet? Waarom lekte dat nieuws juist tijdens de Tour uit? Probeerde de UCI de organisatie van de Tour zo een loer draaien omdat het ASO gekant is tégen het systeem van de ProTour en zelf wil bepalen welke ploegen het uitnodigt? Had Rasmussen - poverino - niet gespaard kunnen worden soms? Of anders thuisgelaten? Dan had zijn loopbaan nog een kans gehad, een carriere die nu is gebroken. Rasmussen's imago is naar de knoppen. Wie wil er een Pinocchio in zijn ploeg?

Oh, en dan ging het op de Italiaanse televisie ook nog even over De Rooy. Er werd getwijfeld. Was de manager van de Rabobankploeg nu juist daadkrachtig en eerlijk geweest of had hij met het slachtofferen van Rasmussen de sponsor van de Boerenleenbank willen paaien? Had De Rooy zijn kopman ook naar huis gestuurd als die 35ste had gestaan in het eindklassement, vroeg Cassani zich af. Had Prudhomme zich dan net zo druk gemaakt, hadden de journalisten van l'Equipe zich dan net zo opgewonden en was Rasmussen dan evenzeer uitgescholden, beschimpt en bespuugd door Franse fans langs de kant van de weg? Waarin onderscheidde Rasmussen zich van veel andere renners uit het peloton die ook wel eens een controle misten? Viel het De Rooy zelf niet aan te rekenen dat hij een maand lang blijkbaar niet wist waar een van zijn renners uithing? Een telefoontje naar de vaste aansluiting van Rasmussen's schoonfamilie in Mexico had een hoop ellende gescheeld. Nu werd het door de Italianen maar gek gevonden dat Rasmussen, de drager van de gele trui nota bene, door zijn eigen ploeg naar huis werd gestuurd terwijl van dopinggebruik officieel geen sprake was.

De waarheid zal wel ergens in het midden liggen. Hoe dan ook: Het drama rond Rasmussen kent geen winnaars. De Deen heeft zich teruggetrokken in Italië, in zijn villa in de buurt van het Garda-meer. Daar, aan de oever van het water en met de silhouetten van de Dolomieten in de achtergrond kan de renner hopelijk recupereren van een zware klap. De toekomst is onzeker, maar dat was 'ie toch al.