Haar

Ik had laatst twee wielrenners op bezoek. Ze kwamen de vuile was afgeven. Zweethemdjes, sokken, windjacks en een paar modieuze onderbroeken van B. Borg en C. Klein. Hun Miele bleek stuk, dus zette ik de mijne aan. Op veertig graden. Daarna dronken we koffie aan de keukentafel. De wielrenners zaten er keurig opgeblonken bij na een middagje hard trainen. Met hippe schoenen van Gucci (‘Maar die van Dior Homme zijn ook heel mooi. Wat draag jij eigenlijk?’), trendy nylon donsjacks en het fris gewassen haar mooi in model. We kwamen over het scheren van lichaamshaar te spreken. Over met het scheermes langs oksels, benen, borst, buik, ballen en God weet wat nog meer. Back, sack, crack zoals de Engelsen zeggen. Geen haar schijnt óók heel trendy te zijn. De jongens legden uit: ‘Het is hygiënischer. Je voelt je schoner na het douchen’. En: ‘Armen zonder haar zien er toch gewoon mooier uit?’ Een zachtroze in plaats van een bruine poeperd blijkbaar ook. Daarom laten steeds meer mensen hun gat bleken, een trend die overwaaide uit de wereld van de porno-industrie. Nou ben ik de conservatiefste niet, maar ik kreeg ineens ontzettende heimwee naar de jaren zeventig toen schaam- en okselhaar nog welig mocht tieren en verlangde terug naar het opkrullende borsthaar van Tom Selleck en naar alle andere mannen met big hair, baard en/of snor. ‘Let it blossom, let it grow’, zong Eric Clapton in de seventies. Het was ver voor de tijd van de metroseksueel David Beckham. Je was van nature kaal en anders niet. Van roze voetbalschoenen had nog nooit iemand gehoord. In Nederland had Barry Hulshoff veel haar. Die kon er zo barbaars uit zien dat het tegenstanders in de spelerstunnel al dun door de broek liep. Kijk, en daar had je dus wat aan. Buiten de landsgrenzen liepen ook beroemde beh(b)aarden rond. Zoals de politiek-geëngageerde Paul Breitner uit Duitsland en de Braziliaan Socrates, die met hun hairdo ook een soort links-politiek statement maakten. Dat deed de Italiaan Paolo Sollier ook, toen hij voor aanvang van een duel tegen Juventus zijn gebalde rechtervuist de lucht in stak, met FIAT-baas Gianni Agnelli hoog en droog op de eretribune, in die tijd hét symbool van rechts en kapitalistisch Italië. In het Olympisch stadion van Rome herhaalde de spits van Perugia dat gebaar en provoceerde daarmee het extreemrechtse deel van de aanhang van SS Lazio. Sollier was halverwege de jaren zeventig behalve voetballer ook student rechten en politieke wetenschappen aan de Universiteit van Perugia. Hij stond bekend als communist. Ze noemden hem Mao, Ho Chi Min of de linkerhand van God. Sollier was aanvallende middenbelder van Perugia dat halverwege de jaren zeventig voor het eerst in de geschiedenis van de club promotie naar de Serie A afdwong. Vooral dankzij een hecht collectief, dankzij spelers die solidair waren aan elkaar. Dat was een mooi socialistisch principe. Het dieprode shirt van Perugia stond hem goed. Zijn lange haar, baard en dito snor trouwens ook. Hij was het type voetballer voor wie uiterlijkheden niet bestonden. Laat staan Gucci en Dolce & Gabbana. ‘Het feit dat je goed tegen een bal kunt trappen en dat je op zondagmiddag anderhalf uur lang voor Superman mag spelen, zegt mij niets. En het wil zeker niet zeggen dat je beter of meer waard bent dan een ander’, aldus Sollier die om die reden weigerde handtekening uit te delen. De rebel was een van de weinige voetballers die voor zijn mening durfde uit te komen, die het stadion gebruikte om in te voetballen en om in opstand te komen tegen de arrogantie van de macht. Hij verhief zijn stem en hoopte op een betere toekomst. Ik hoop voor 2009 op meer mannen zoals Sollier, op de terugkeer van de baard en snor, op mannen met haar op hun ballen. Proost. Op een gezond 2009.