De artiest Marco Pantani

Dat de in 2004 aan een overdosis cocaïne overleden Marco Pantani kon klimmen en klauteren als de beste, wisten de wielerfans dezer aardbol al wat langer dan vandaag. Dat il Pirata bij leven een groot deel van zijn vrije tijd besteedde aan doeken, penselen en schildersezels, was tot voor kort tamelijk onbekend. Met de eerste steile beklimmingen in aantocht tijdens de Giro d’Italia publiceerde de Gazzetta dello Sport afgelopen zaterdag een groot verhaal over de artistieke uitspattingen van Pantani op doek. Aanleiding is een overzichtstentoonstelling van Pantani’s werk in zijn eigen museum in geboortedorp Cesenatico. Liefst dertig doeken stelde Paolo Pantani, de vader van de wijlen wielrenner, aan de Spazio Pantani beschikbaar. De fiets lijkt in het werk van Pantani allesbehalve een thema. De zee en de natuur des te meer. Enigzins melancholiek is het schilderij met een brandende kaars in het schemerdonker, hoopgevend de felrode opkomende zon, angstaanjagend het beeld van een zeilschip tijdens een storm op de Middelandse zee en opvallend vrolijk het zelfportret van de wielrenner, die met grote ogen en breeduit lachend de toeschouwer aankijkt. Het doek met als titel Pescecane maakt echter de meeste indruk. Het is niet eens zijn beste werk maar het beeld van een haai dat een piepklein visje op de hielen zit, herbergt ongewild de nodige symboliek. Want was het niet evenzeer de grote boze wielerwereld die dopingzondaar Pantani jarenlang opjoeg? Papa Pantani vindt van wel: ‘Het is moeilijk om zijn schilderijen te interpreteren. Alleen Marco heeft geweten wat er zich in zijn brein afspeelde toen hij het maakte, maar wat betreft het doek Pescecane heb ik geen twijfel. De grote vis symboliseert de wielerwereld en dat kleine visje, dat is Marco die uiteindelijk wordt opgepeuzeld’.