Het ging gisteren over Lance Armstrong, de oud-winnaar van de Tour die de marathon van New York op het nippertje binnen de drie uur aflegde, ruim tien minuten langzamer dan Laurent Jalabert. En het ging over de enigzins teleurstellende zevende plaats van Stefano Baldini, de Olympisch kampioen op de klassieke afstand. Ik zag de beelden op televisie voorbij flitsen en probeerde mijn vier vrienden van La Vecchia Bettola in het feestgedruis te herkennen. Wat zouden de obers van een van mijn favoriete trattorie in Florence hebben klaargespeeld op het asfalt van la grande mela, oftewel: the big apple? Maandenlang zag ik het smakelijke viertal obers tijdens ochtelijke trainingssessies aan mijn appartement voorbij rennen en dan stak ik mijn hand maar weer eens uit het raam om er een paar aanmoedigingen tegen aan te kletsen: 'Dai!!! Forza ragazzi!'. Al wekenlang ging het over niets anders als ik in het restaurant bij mij om de hoek aanschoof voor een tagliata di manzo of een bordje ribollita. Hele discussies aan tafel over tijden en tactieken, over het verbeteren van persoonlijke records. Net professionals. De maratona is in La Vecchia Bettola (voor de lekkerbek op reis: gaat er hene, gaat er hene!) een serieuze aangelegenheid. De baas wil zijn knecht verslaan en andersom. En dus gooide Massimiliano de boel begin vorige week op slot en kneep er met het voltallige personeel van tussen voor een speciale missie. Gemiste inkomsten? Ma chi se ne frega?
Wat kan het schelen? Werken om te leven en niet andersom is een belangrijke Italiaanse levensles waar wij Nederlanders nog wat van kunnen leren. Op weg naar de edicola van Andrea voor de Gazzetta dello Sport, passeerde ik de trattorie vanochtend en zag dat er twee oranje A4-tjes op de ruit van de voordeur waren geplakt. 'Gesloten wegens stress. We verontschuldigen ons bij de klant. Wij zijn weer geopend vanaf 7 november, sicuramente een stuk relaxter. Grazie'. En: 'Gesloten wegens een gebrek aan conditie'. Ik moest grinniken en bedacht dat knappe Italiaanse macho-mannen dus ook grappig kunnen zijn. Morgenavond is het weer tijd voor een bistecca Fiorentina. Dan kunnen we hopelijk toasten op de goede afloop, en op toptijden! Kom maar door met de Chianti. Ik kan niet wachten.
Het ging gisteren over Lance Armstrong, de oud-winnaar van de Tour die de marathon van New York op het nippertje binnen de drie uur aflegde, ruim tien minuten langzamer dan Laurent Jalabert. En het ging over de enigzins teleurstellende zevende plaats van Stefano Baldini, de Olympisch kampioen op de klassieke afstand. Ik zag de beelden op televisie voorbij flitsen en probeerde mijn vier vrienden van La Vecchia Bettola in het feestgedruis te herkennen. Wat zouden de obers van een van mijn favoriete trattorie in Florence hebben klaargespeeld op het asfalt van la grande mela, oftewel: the big apple? Maandenlang zag ik het smakelijke viertal obers tijdens ochtelijke trainingssessies aan mijn appartement voorbij rennen en dan stak ik mijn hand maar weer eens uit het raam om er een paar aanmoedigingen tegen aan te kletsen: 'Dai!!! Forza ragazzi!'. Al wekenlang ging het over niets anders als ik in het restaurant bij mij om de hoek aanschoof voor een tagliata di manzo of een bordje ribollita. Hele discussies aan tafel over tijden en tactieken, over het verbeteren van persoonlijke records. Net professionals. De maratona is in La Vecchia Bettola (voor de lekkerbek op reis: gaat er hene, gaat er hene!) een serieuze aangelegenheid. De baas wil zijn knecht verslaan en andersom. En dus gooide Massimiliano de boel begin vorige week op slot en kneep er met het voltallige personeel van tussen voor een speciale missie. Gemiste inkomsten? Ma chi se ne frega? 
Wat kan het schelen? Werken om te leven en niet andersom is een belangrijke Italiaanse levensles waar wij Nederlanders nog wat van kunnen leren. Op weg naar de edicola van Andrea voor de Gazzetta dello Sport, passeerde ik de trattorie vanochtend en zag dat er twee oranje A4-tjes op de ruit van de voordeur waren geplakt. 'Gesloten wegens stress. We verontschuldigen ons bij de klant. Wij zijn weer geopend vanaf 7 november, sicuramente een stuk relaxter. Grazie'. En: 'Gesloten wegens een gebrek aan conditie'. Ik moest grinniken en bedacht dat knappe Italiaanse macho-mannen dus ook grappig kunnen zijn. Morgenavond is het weer tijd voor een bistecca Fiorentina. Dan kunnen we hopelijk toasten op de goede afloop, en op toptijden! Kom maar door met de Chianti. Ik kan niet wachten.
No comments:
Post a Comment