Hare Krishna

Er zaten twee kale mannen in oranje gewaden in een versleten blauwe Hyundai stationwagon mét deuk. Even dacht ik dat het om een stel verdwaalde supporters van het Nederlandse elftal ging, maar op de luchthaven van Pisa stapten plots twee huppelende Hare Krishna's uit. Ik moest meteen denken aan onze criminele Bavaria-blondjes in de cel in Zuid-Afrika en is het niet een veel beter idee als de boerenslimme bierbrouwer voor een volgend WK besluit om aanhangers van Hare Krishna in te huren? (© Renate Verhoofstad)
Tegen de vredelievende volgelingen van Krishna kan de FIFA vast niets beginnen en het is nog goedkoper ook, want de Krishna's hebben zelf al zo'n oranje pak. Bovendien: een van de zeven hoofddoelstellingen van de SKCON (International Society for Krishna Consciousness) is het verspreiden van het gedachtegoed van Krishna. Dus diens discipelen zullen voor zo'n publiciteitsstunt toch zeker wel in zijn? Waar de Hare Krishna's in Pisa gingen, kwam mijn vader vanuit Nederland aan. Hij had voor de gelegenheid wat oranje baseballpetten en de onvermijdelijke vuvuzela meegebracht (gratis gekregen bij de supermarkt om de hoek). Om de toeter Italië binnen te smokkelen, was trouwens nog een hele toer geweest.

Niet dat mijn vader er drugs of explosieven in had verstopt, maar waar laat je zo'n onhandig plastic ding als je bij Ryanair maar één stuk handbagage van 55 x 40 x 20 centimeter hebt ingecheckt? Mijn vader zei dat de veiligheidsbeambte op de luchthaven in Eindhoven er nog wel om had moeten lachen, maar de douaniers in Italië een stuk minder. Toen hij de geëxporteerde vuvuzela even later per ongeluk op de toonbank van de McDonald's in Pisa achterliet, raakte de juffrouw achter de kassa toch een beetje in paniek en begon wild met het ding te zwaaien. Ook in mijn woonplaats Lucca keken ze nogal van de vuvuzela op. Italianen mogen dan bekend staan als een gepassioneerd voetbalvolkje, er is hier geen azuurblauwe vuvuzela op straat te bekennen.

'Veel praatjes, maar als het zover is, loopt de polder toch weer onder en krijgen de boeren schadevergoeding,' schreef Martin Bril ooit over de massahysterie die bij Oranje hoort. Hij wilde er maar mee zeggen dat hij geen zin had - niet nog een keer - om voor Jan Doedel met de driekleur voor de buis te zitten en ten onder te gaan.

Van WK-koorts is in Italië voorlopig geen sprake en dat heeft met het matige spel van de regerend wereldkampioen tegen Paraguay (1-1) niets te maken. Het is zelfbescherming. Je moet de huid niet verkopen voordat de beer geschoten is. Op die manier voorkom je teleurstelling en je lijdt minder gezichtsverlies. Zo herinner ik me van het WK van 2006 dat pas ná de gewonnen halve finale tegen Duitsland voorzichtig werd feestgevierd. Tijdens een vrolijke parade trokken de fans op Vespa's door de straten van de stad. 'Nu mag het,' legde mijn voetbalvriend Andrea uit. 'Want verliezen in de finale is geen schande'. Maar er werd dus niet verloren. Italië won.

Ik pleit er daarom voor om het deze zomer een keer op z'n Italiaans te doen. Eerst heel nuchtertjes de finale halen en dan pas uit je dak gaan.