Pleegde Valentino zelfmoord?

Uiteindelijk gaan we allemaal dood. De een alleen wat eerder dan de ander. Wielrenners zijn wat dat betreft net echte mensen. Ze komen alleen vaker tragisch aan hun einde, zo lijkt het. Zoals de winnaar van de Tour de France van 1924, Ottavio Bottecchia, bijvoorbeeld. De Italiaan overleed aan de gevolgen van een schedelbasisfractuur nadat een boze boer hem van zijn fiets katapulteerde met een riek. Bottecchia zou op het land van druiven hebben geproefd en dat pikte de boer niet. Dat verhaal klinkt onwaarschijnlijk en misschien is het dat ook wel. Ik geloof daarom liever dat het om een ouderwetse vendetta ging en dat de jaloerse echtgenoot van een van Bottecchia’s vele amantes een stok in het voorwiel stak waardoor de renner over de kop sloeg en op zijn hoofd belandde. Het kan overigens ook hebben bestaan dat Bottecchia door een zwarthemd van Mussolini een kopje kleiner werd gemaakt omdat de wielrenner als partigiano (verzetsheld) bekend stond. Wie weet ging het gewoon om een bedrijfsongeval en reed de ‘metselaar uit Friuli’ tijdens een afmattende trainingsrit door het vlakke Noord-Italiaanse land met zijn voorwiel in een kuil, een greppel, een spleet of bleef anders achter een kassei steken, maar die versie is veel te saai voor een groot kampioen als Bottecchia dus houden ze het in Italië het liefst op het verhaal met de riek. Wie deze week ook spectaculair over de kop vloog, was Angel Gomez Gomez tijdens de Ronde van Vlaanderen. De Spanjaard zag een wegversmalling over het hoofd, ondanks het gewapper met een vlag van een soort gendarme, en werd zo de lucht ingeschoten. Ik zat met ingehouden adem voor de televisie, maar Gomez Gomez kwam er wonderwel met een gebroken arm en een slag in het voorwiel vanaf. Dat kan niet worden gezegd van Fabio Casartelli, de oud-Olympisch kampioen van 1992, die tijdens de afdaling van de Col de Portet d'Aspet iets te fel naar beneden stoof, uit de bocht vloog en met zijn hoofd op een betonnen paaltje knalde. Zonder valhelm, dus dood. Wielrennen is net rock ’n roll. Ontelbare helden kwamen veel te vroeg aan hun einde. En hoe. Roger Rivière miste ooit ook een bocht tijdens de Tour, viel tien meter diep in een ravijn, raakte verlamd en overleed uiteindelijk op jonge leeftijd aan kanker. Luis Ocaña schoot zichzelf een kogel door de kop, Tommy Simpson viel bovenop de Ventoux dood van de fiets. De twee grootste wielerkampioenen die Italië ooit voortbracht, Coppi en Bartali, raakten ieder een broer kwijt aan de sport. Serse Coppi overleed na een val tijdens de Ronde van Piëmonte, terwijl Giulio Bartali door een auto werd geschept in de heuvels net buiten Florence. Papa Torello, mama Giulia en Gino Bartali zelf zouden de klap nooit meer te boven komen. Wie de klap evenmin te boven kwam, is de moeder van de overleden wielrenner Marco Pantani. Tonina, voorheen broodjesverkoopster aan het strand van Cesenatico, is ervan overtuigd dat haar zoon om zeep werd geholpen door God mag weten wie, ook al wees autopsie op het lichaam van de hevig depressieve wielrenner uit dat hij zich op Valentijnsdag 2004 volledig het ongans snoof en de trip helaas niet overleefde. In september vorig jaar las ik een interview in La Gazzetta dello Sport met Valentino Fois, voormalig knecht van Pantani bij Mercatone Uno. Fois legde uit hoe ook zijn leven in een neerwaartse spiraal terecht was gekomen nadat hij in 2002 werd betrapt op het gebruik van doping, hoe een drugsverslaving hem aan de rand van de afgrond had gebracht, dat hij in wel eens uit stelen ging om aan coke te kunnen komen en dat hij het allemaal zo erg vond voor zijn moeder Maria, bij wie hij na wat mislukte relaties weer inwoonde. ‘Ik ben een zwakke jongen’, zei Fois, ‘maar ik zal niet eindigen zoals Pantani, dat heb ik mama beloofd’. Vorige week overleed Valentino Fois, wielrenner uit de ploeg met de onovertroffen sponsornaam Amore & Vita (Liefde & Leven). Valentino werd na een avondje uit door zijn moeder dood aangetroffen in bed. Het is nog onduidelijk wat de precieze doodsoorzaak is, maar ploegleider Pierino Gavazzi van Amore & Vita is ervan overtuigd dat Valentino zelfmoord pleegde,gelijk Marco Pantani. ‘Hij was een jongen die wilde knokken maar in zijn binnenste zat een klein duiveltje dat hem langzaam maar zeker opvrat’, aldus Gavazzi. Valentino Fois werd 34 jaar oud, net als zijn oud-ploeggenoot en kopman Marco Pantani. Wielrennen is net rock ’n roll.

Deze column werd eerder gepubliceerd in AD Sportwereld Pro, Nederlands eerste en enige dagelijkse sportkrant. Los te koop in de boekhandels en als bijlage verkrijgbaar bij een abonnement op het Algemeen Dagblad. www.sportwereld.nl