Naish

Het vriest dat het kraakt. Ook in Italië. In mijn slecht geïsoleerde flat staan de bloemen 's ochtends op de ruiten en ik vermoed dan ook dat de eerste Europese marathon op natuurijs in Lucca wordt verreden en niet in, pak 'm beet, Haaksbergen, Veenoord of Noordlaren.

Op de Piazza Napoleone wordt elke nacht heel zorgvuldig een laagje warm water op het ijs gespoten. En de ijsmeesters uit Lucca maar hopen op een aangroei van drie centimeter per nacht. Ze doen geen oog dicht.
Stel je voor, straks komt Enrico Fabris ook nog even aanwaaien voor een duurtraining in de Toscaanse buitenlucht. Wel gezellig voor de tweevoudig olympisch kampioen, met al die kerstlampjes in de platanen rond het plein en de geur van geroosterde kastanjes. En goed voor het moreel.

De Nederlandse schaatsfans zullen zich in februari vertwijfeld afvragen waar de Italiaan opeens die rondjes van 27 seconden vandaan haalt terwijl onze eigen Svenergy, doodmoe van alle 153 olympische kwalificatietoernooien, met zijn tong op zijn knieën de finish van de olympische vijf kilometer haalt.
Terug naar de werkelijkheid, waarin ik deze week langs het ijsbaantje van Lucca stond en aan de praat raakte met een Amerikaan. Die begon plots over water in plaats van ijs en had het over de monstergolven zoals die deze dagen te pletter slaan voor de kust van Hawaii. Er klonk weemoed door in zijn stem.

Werd voor het eerst in vijf jaar weer eens The Eddy Aikau Memorial gehouden (een soort Elfstedentocht voor coole surfdudes die zich met uitgebleekt haar en zongebruinde lijven van vijftien meter hoge golven storten) stond de geboren Hawaiiaan in halfbevroren toestand in Lucca op een plein.

Ik moest in een vlaag van nostalgie aan mijn eigen windsurfperiode in Waalwijk denken. Het waren de mid-eighties en alles draaide om surfboards, -boys en bikini's van O'Neill. En maar duckgijpen en headdippen met je zinkertje, op de tonen van Sweet Freedom van Michael McDonald. Ah... those were the days.

In Nederland had je Stephan van den Berg, de olympisch kampioen windsurfen van 1984. Die was best cool en knap maar Robby Naish was pas echt dé man. Geboren op Hawaii en wereldkampioen op z'n dertiende. Het was fenomenaal zoals Naish tsunami's kon temmen.

Wij, windsurfers uit Waalwijk, verafgoden Naish en als in Scheveningen een World Cup werd georganiseerd dan moést je daar bij zijn. Stonden er zomaar honderdduizend fans op het strand en had Naish dertig man personeel nodig om zijn surfplank te bereiken.

De living legend heeft de plank inmiddels verruild voor de stoel van directeur van een enorm surf- en kiteimperium maar zodra de wind aanzwelt wordt Naish naar het strand gezogen. Dan gooit de Hawaiiaan er een paar ouderwetse forward loops uit of oefent stand-up-paddling, de nieuwste surftechniek op een soort oversized board en met een roeispaan in je handen. In het leven van Robby Naish gaan de golven altijd voor, water hoort vloeibaar te zijn en niet bevroren.