Hoogleraar Lucarelli

Het slechte nieuws is dat de regen in Lucca (sinds twee maanden mijn nieuwe woonplaats) al dagenlang met bakken uit de lucht komt. Het goede nieuws tussen de regendroppen door: politiek geëngageerde voetballers bestáán! Che fortuna. Ik heb ooit het genoegen gehad Cristiano Lucarelli te mogen interviewen voor NOS Studio Sport. De aanvaller van Livorno had zopas een biografie op de markt gebracht met de prikkelende titel 'Tenetevi il miliardo' ('Houden jullie je miljoenen maar', rv) en was genegen te praten. Niet over binnenkant paal, buitenkant paal maar over grootse en meeslepende onderwerpen zoals politiek, religie en milieu-vraagstukken. Gelukkig geen gezeur van pers-madammen over vijf vragen en maximaal vijf minuten zoals me bij Juventus ooit overkwam. De overtuigde communist ging er na de training eens rustig voor zitten en legde uit over het hoe- en waarom van zijn politieke overtuiging.

Geboren en getogen in de Toscaanse havenstad Livorno, een socialistisch bolwerk waar ooit de communistische partij werd opgericht, groeide Cristiano op tussen de hamers en sikkels. Che Guevara in plaats van Paolo Rossi was zijn jeugdheld. Een afbeelding van de vrijheidsstrijder droeg hij jarenlang onder zijn shirt. Bij elke gescoorde goal kwam Che tevoorschijn en dan stak Cristiano maar weer eens een gebalde vuist in de lucht. In het Italië van Silvio Berlusconi namen velen dat gebaar op als een belediging, zoals collega-spits en Mussolini-adept Paolo di Canio deed. Lucarelli trok zich van die reacties niet zo veel aan. Hij wilde een signaal afgeven, een tegengeluid laten horen. De speler had tijdens zijn jeugd in het armetierige Livorno zelf gezien hoe zijn pa en andere havenarbeiders jarenlang werden uitgeknepen voor een paar rotcenten, terwijl directeuren hun dikke Mercedessen op de kade tussen de containers en vrachtschepen parkeerden. Wat Cristiano betreft klopte dat van geen kant. Over dat soort onrecht kon hij zich boos maken. Zoals hij zich anno 2007 ook boos kan maken over voetballers die alleen maar in centen, Prada's en Ferarri's denken. Tuurlijk, ook Lucarelli speelt bij Livorno niet voor een appel en een ei maar in de voetbalwereld van Lucarelli draait het vooral om plezier en de fans. Niet voor niets zei Lucarelli in het verleden regelmatig 'nee' tegen lucratieve aanbiedingen van topclubs uit heel Italië. Hij had al vele malen miljonair kunnen zijn, maar speelt voor veel minder liever in het rood van de club van zijn jeugd.

De biografie van Lucarelli is verplichte kost op middelbare scholen in Livorno, de stad waar hij als een absolute held wordt gevierd. En toen de dochter van Che Guevara vorig jaar een bezoek bracht aan Italië en daarbij ook Livorno aandeed, werd op háár verzoek een ontmoeting met Lucarelli gearrangeerd. Een politiek geëngageerde voetballer die met beide benen in de maatschapij staat, is helaas een zeldzaamheid. Misschien worden ze daarom zo gekoesterd? In ieder geval nodigde de Engelse journalist John Foot - auteur van het boek 'Calcio: a History of Italian Football' - Lucarelli deze week uit voor een gastcollege aan de University College of London. 'Lucarelli vormt binnen het internationale voetbal werkelijk een uitzondering op de regel. Hij neemt geen blad voor de mond, heeft het hart op zijn tong en is niet bang zijn mening te geven over onderwerpen als politiek, voetbal en ultra's', aldus Foot in een artikel in La Nazione van vandaag.

Het berichtje stond afgedrukt naast een kolom over het zoveelste akkefietje rond de Braziliaan Adriano van Internazionale. De steraanvaller die zich op zondagavonden gewoonlijk een weg drinkt door de nacht, flirtend op de dansvloer van de mythische Milanese disco Hollywood. Afgelopen zondag was het weer eens zover. De Braziliaan had die middag zojuist twee assists gegeven waaruit Ibrahimovic had weten te scoren. Het werd 2-0 tegen Atalanta. Het kon dus wat lijden. In Hollywood werd de champagne al klaar gezet voor Adriano en zijn gevolg. Voor de ingang van het VIP-gedeelte stonden de gewillige missen en modellen al uren in de rij. Adriano voelde zich werkelijk l'Imperatore, zoals zijn bijnaam luidt: de Keizer! Dom, dom, dom. Hoogmoed komt voor de val. Alsof er de afgelopen maanden geen sprake was geweest van Vallettopoli, het zoveelste schandaal binnen het Italiaanse voetbal. Voetballers als Adriano, Totti, Gilardino, Trezeguet en Panucci liepen het afgelopen jaar regelmatig in de val van knappe 'valletta's' (showgirls), die hun incontri door een bevriende fotograaf lieten vastleggen op foto. Met de veelal compromiterende plaatjes als drukmiddel wisten de manager en de meisjes vele tienduizenden euro's van de spelers af te troggelen. De zaak kwam onlangs aan het rollen. De manager en zijn showgirls moeten zich binnenkort verantwoorden, de fotograaf zit nog altijd vast. Wordt vast vervolgd.

Enfin, afgelopen zondag draaide het eens niet om meisjes. Of misschien ook wel? Hoe dan ook raakte Adriano slaags met een andere VIP; de Amerikaanse basketballer Rolando Howell, speler van Varese en ook regelmatig bezoeker van Hollywood. De twee lange darmen stonden volgens ooggetuigen scheldend, schoppend en slaand op de dansvloer. Ook buiten op straat werd gestoeid. Ik zuchtte en dacht aan Cristiano Lucarelli. Die liet zich vermoedelijk niet door een valletta of basketballer verleiden of provoceren. Op 30 april meldt 'hoogleraar' Lucarelli zich in Londen voor een hoorcollege over belangrijker zaken. Hij zou voor de aardigheid Adriano eens moeten uitnodigen.