Bevallen is topsport

Dat bevallen en topsport prima samen gaan, bleek 9 september jongstleden. De scheidsrechter had amper gefloten voor het einde van het EK-kwalificatieduel tussen Italië en Frankrijk, of de eerste weeën dienden zich aan. Ik vond dat mijn nog ongeboren dochter zich daarmee keurig aan de spelregels van de familie had gehouden. Ik moest vroeger ook mijn mond houden als Sport in Beeld op televisie was. De Gazzetta dello Sport lag nog opengeslagen op het nachtkastje, naast een boek over de architectuur van Italiaanse voetbalstadions. Het WK rugby was net begonnen, de Vuelta was aan de gang. De bevalling nu dus ook. En daar lag ik dan, in het ziekenhuis van Lido di Camaiore. Puffend in een veel te benauwd kamertje aan de voet van de Apennijnen, al vergoedde het adembenemende uitzicht over de Tirreense zee veel. Ik moest aan Alessandro Petacchi denken, die hier om de hoek een riante villa bewoonde. Samen met zijn echtgenote Anna Chiara, de pratende papegaai Koky, zijn twee katten Sissy en Romeo, fret Trilly en nog wat inheemse diersoorten. Wat zou de spurter op dit uur van de nacht aan het doen zijn, schoot het door mijn hoofd? Koky ‘koppiekrauw’ leren zeggen? Met Trilly aan de wandel? Snel een extra pufje nemen van de astma-inhaler, nu het dopingtribunaal in Rome had gezegd dat het mocht? Of peddelde Ale Jet deze weken in de Vuelta in het rond? En weer een wee. In het bed naast me op de kamer kreunde en kermde Donatella Rossi ondertussen dat het een lieve lust was. De 39-jarige was die middag middels een keizersnee bevallen van een gezonde zoon: Valentino, bedoeld als eerbetoon aan de beroemde Italiaanse motorcoureur. Op de kraamafdeling werden al volop grappen gemaakt over de jongste naamgenoot van de motormuis, die in Italië een absolute legende is. Ginnegappen over het uitdelen van handtekeningen en het ontduiken van belastingen. De krullenbol ontbreekt er nog maar aan, zei een verpleegster giechelend. Wat deed je een kind aan met zo’n vernoeming, vroeg ik me af. Alsof ik mijn kind Johan had durven noemen, als mijn achternaam Cruyff zou zijn geweest. Mevrouw Rossi had haar baby trouwens ook de voornaam Vasco kunnen geven, naar de razendpopulaire Italiaanse rocker. Of Paolo, gelijk de populaire wereldkampioen voetbal. Of Andrea, zoals de wielrenner uit de stal van Aqua e Sapone. ‘Maar mijn echtgenoot is nu eenmaal dol op ronkende motoren, dus het moest en zou Valentino worden’, zei Donatella Rossi terwijl ze een golf braaksel over het ziekenhuisbed uitstortte. ‘Komt door de morfine’, murmelde de 39-jarige die steeds groen en geler begon te zien. En weer een wee. Bevallen ís net topsport. ‘Tijdens een bevalling verbrand een vrouw gemiddeld zo’n vijfduizend kilocalorieën, een inspanning gelijk het lopen van een marathon’, legde de gynaecoloog in het ziekenhuis van Lido di Camaiore aan de aanstaande vader uit, terwijl ik met beide benen in de lucht de zoveelste dreun van een wee opving. Voor de aardigheid: een uurtje tuinieren kost driehondervijftig kilocalorieën, het huis stofzuigen honderdnegentig en met tien minuten lachen verbrand je zo’n vijfenveertig kilocalorieën, liefst één hele kilocalorie meer dan je met het insmeren van je lichaam met bodylotion verbruikt. Nog een vergelijking: een wielrenner van zo’n zeventig kilo verbruikt tijdens een vijftien kilometer lange klim van een col met een gemiddeld stijgingspercentage van zo’n zeven procent, zo’n duizend kilocalorieën. En die gasten hebben er nota bene voor getraind. Afgezet tegen een bevalling was de beklimming van de Mortirolo, de Stelvio of de Tourmalet dus een peulenschil. ‘Ik lig hier verdomme de Tour de France in één nacht af te werken’, brulde ik richting de omstanders en commandeerde mijn knecht links aan het bed om proteïnerepen, drinkbussen, bananen, thee met suiker en nog meer powersnacks. Weer een wee. De laatste. Gelukkig. Een half uur later verzamelden Italiaanse vrienden en familie zich om het ziekenhuisbed en bogen zich over de wieg van kleine Julia. ‘Kijk eens wat een atletisch lichaam ze heeft’, zei de trotse vader. ‘Lekkere flinke hockeykuiten’, begon opa. ‘Ze heeft mijn brede schouders’, reageerde oma. ‘Dat wordt een zwemster, kan niet anders’. ‘Ze heeft gambe lunghe, lange benen. Wielerbenen. Julia wordt de nieuwe Leontien!’, kirde peettante Gianna enthousiast terwijl per sms de eerste felicitaties en gelukwensen binnenstroomden. Ik draaide me nog maar eens om in bed. Wie zou vandaag de etappe in de Vuelta gewonnen hebben?

Deze column werd ook gepubliceerd in Wielerrevue. www.wielerrevue.nl