Ik heb zelf ook wel eens op een Siciliaans balkonnetje gezeten. Aan de voet van de vulkaan de Etna, met uitzicht over de Middellandse zee en een glaasje granita bij de hand. Beetje koekeloeren naar de strakke bagnino's op het rotsstrand verderop, olijfjes wegprikkend, patatine erbij en ondertussen de pagina's van de Gazzetta dello Sport niet vergeten om te slaan.
Tot een week geleden zag la dolce vita voor Vincenzo Nibali er ongeveer ook zo uit. Al zat de wielrenner niet in Taormina maar bij twee ooms uit Venetico Superiore op het balkon, in een klein dorpje in de heuvels rond Messina. Na een periode van tuchtig trainen in Toscane als voorbereiding op de Tour de France, waren de gedachten van Nibali even niet bij wielrennen maar bij verpozen. De jonge coureur had zin om de benen te strekken, om afstand te nemen van de fiets. En waar kon je dat - met de rest van Italië in de houdgreep van een langdurig lagedrukggebied en jichtige temperaturen - beter doen dan in de warme Siciliaanse voorjaarszon?
Relaxen en ondertussen de bleke afdruk van het Liquigas-wielershirt op je tengere jongemannenborst een beetje bijbruinen. Wat wenste een renner in chilltoestand nog meer? Nou, een duik in zee af en toe, bijkletsen met je beste vrienden in de bar, beetje flirten met de mooiste meisjes van Messina, om daarna maar weer eens op een Vespa Gts300 te springen voor een tochtje door de streek.
Zo maakte je je kop lekker leeg, toerend langs olijfboomgaarden en geurende sinaasappel- en citroenplantages, over dezelfde wegen waar een piepjonge Nibali vijftien jaar geleden zijn eerste trainingsritjes al maakte, op een versleten tweedehands racefiets die zijn vader Salvatore hem voor zijn tiende verjaardag kado had gedaan. Een roestig model in rood, waardoor bij Vincenzo de passie voor de wielersport werd aangewakkerd.
Heuvel op, heuvel af. Linksom, rechtsom. En misschien gebeurde het wel ergens in het dorpje San Rizzo, langs de kant van de weg, dat Nibali zijn mobieltje plots voelde trillen en de ploegleider van Liquigas aan de telefoon hing.
'Pronto, Vincenzo?'
Een paar uur later zat de vakantievierende wielrenner al op het vliegtuig richting Florence en werd de volgende dag als vervanger van zijn geschorste teamgenoot Pellizzotti (afwijkende bloedwaarden) naar Amsterdam gekatapulteerd. Veel werd er van Nibali uiteraard niet verwacht, maar wat goed is komt snel en moest je hem nu eens zien staan, na afloop van de door Liquigas gewonnen ploegentijdrit van Savigliano naar Cuneo. Nibali in het roze! Als tweede Siciliaan ooit.
De vraag is natuurlijk of de nummer zeven van de Tour van vorig jaar het roze zal weten vast te houden, maar waarom eigenlijk ook niet? Felice Gimondi won in 1965 als invaller de Ronde van Frankrijk en in 1992 werd Denemarken als reserve voor Joegoslavië van het strand geplukt en schoot zich met het zand nog tussen de tenen naar de Europese voetbaltitel. Sommige sprookjes bestaan. Nu moet Nibali er nog in gaan geloven.
No comments:
Post a Comment