Plukken

AD COLUMN Ik scheurde van de week wat rond in de heuvels rondom Lucca. De laagstaande herfstzon gaf het glooiende landschap kleur. Eenzame cipressen op heuveltoppen in de verte, volop bedrijvigheid in de olijfboomgaarden links en rechts van de weg.

Mannen en vrouwen, jong en oud, leunend op laddertjes of bungelend in boomtoppen om de takken van overrijpe olijven te ontdoen. Deze week is la raccolta begonnen: de jaarlijkse olijvenpluk. Hele boerenfamilies trekken er op uit om het groene goud te oogsten. En tussen de middag natuurlijk met z'n allen aan de pasta, met een sneetje fettunta met knoflook en olio nuovo vooraf.

Ik moest aan Andrea Tafi denken. Hoe zouden de olijfjes er bij hem op het boerenerf in Lamporecchio bijhangen? In het najaar van 2006 ging ik bij de oud-wielrenner op bezoek voor een interview en plukte in de namiddag gezellig een olijfje mee.

Tafi gaf het goede voorbeeld. Met een soort plastic haarkam werden de olijven uit de bomen gerost. Rits-rats. Met lange, krachtige halen zoals de Toscaan vroeger op de pedalen stampen kon, vliegend over de een of andere kasseistrook tijdens Parijs-Roubaix of de Ronde van Vlaanderen. Snel, sneller, snelst. Zo ook tijdens de edities van 1999 en 2002.

Ik weet nog dat ik mijn eigen gedroomde wielrenner ooit in al zijn naaktheid aantrof in de douches van Roubaix. Modderspatten op het gezicht en schaafwonden op schouders en billen. Vermoeid liet Tafi zich onderuit zakken in een van de granieten kleedhokjes. Met het zitvlak stevig tegen het uitgevreten hout aangedrukt, de spieren voor het eerst sinds zesentwintig kasseistroken ontspannen, de benen gestrekt. Een zucht en een veeg over het gezicht. Hij had niet gewonnen die dag.

Het was lastig om in de wielerheld van weleer plots een boer te moeten zien. Accepteren dat het niet over verzetten maar over olijven, steenuilen en wilde zwijnen ging. 'Sttttt! Dat is het geluid van de Geitenmelker.'

Ver verwijderd van het wielercircus genoot Tafi zichtbaar van zijn nieuwe status als herenboer. Hoezo zwarte gat? Het leven is verrukkelijk en dat vond ik aan het einde van een middag hard werken eigenlijk ook. Vroeger hadden gepensioneerde sporters in Nederland een sportzaak of een sigarenwinkel.

Tegenwoordig doen ze van alles en nog wat, of ze beleggen in foute projecten in Dubai. Italiaanse oud-sporters doen doorgaans hetzelfde, maar ze worden ook vaak (wijn-)boer. Zoals oud-voetballer Paolo Rossi en de legendarische Francesco Moser bijvoorbeeld, die me een paar weken geleden na een middagje op het platteland in Trento met een kistje appels en trossen druiven op pad stuurde naar huis. Heeft ook wel wat.

Zowel Tafi als Moser wonnen tijdens hun carrière de Ronde van Lombardije, de klassieker van de vallende herfstbladeren die morgen voor de 103de keer langs het kerkje van Ghisallo gaat. Tafi en Moser zijn er vermoedelijk niet bij. Veel te druk met plukken