10 mei 1987 Scudetto Napoli

In Italië is 10 mei een dag als alle anderen, maar in Napoli staat die datum in het collectieve geheugen gegrift. Met weemoed en verlangen wordt vandaag teruggedacht aan 10 mei 1987, de dag dat Napoli voor het eerst in de geschiedenis van de club het scudetto won. Dankzij de geniale ingevingen van Diego Armando Maradona, die in het hevig religieuze Napels wordt aanbeden en vereerd als San Gennaro, de patroonheilige van de stad. Wordt het gestolde bloed van de doodgemartelde bisschop in twee glazen ampullen gekoesterd en bewaard in de Duomo, elders in de stad zijn zo'n beetje op elke hoek van de straat relikwiën terug te vinden die herinneren aan Diego. Maradona is óveral. Ook anno 2007. Op straten en pleinen, in marktkramen en krantenkiosken, in muurschilderingen, fotolijstjes en geïmproviseerde kapelletjes aan de wand in bars, café's en pizzeria's. Maradona is nog lang niet vergeten.

Twee jaar geleden was ik toevallig in Napels aanwezig toen de Argentijn zich - voor het eerst sinds hij de stad in 1991 als een dief in de nacht ontvluchtte - terugkeerde naar Italië om de afscheidswedstrijd van vriend en oud-teamgenoot Ciro Ferrara bij te kunnen wonen. Sta arrivando, sta arrivando gonsde het door de nauwe straten, terwijl op krappe balkonnetjes de was werd opgehangen. Diego komt eraan! Na dagen van verlangen en hopen, was er eindelijk een einde gekomen aan het speculeren. Diego was daadwerkelijk geland op de luchthaven van Napels. De lokale televisiezender had net beelden van zijn aankomst uitgezonden. Nervosismo alom. Opgeschoten knapen - zonder helm! - slalommend en toeterend op motorini. Ik genoot van de sfeer. Werkelijk hartverscheurende taferelen. Huilende mannen, vrouwen en kinderen. Geëmotioneerde politie-agenten, beveiligingsbeambten, fotografen en verslaggevers in de aankomsthal van het vliegveld. Dit liet niemand koud. Daarvoor zat de emotie te diep. Niet zo verwonderlijk. In de jaren dat Diego Armando Maradona in het lichtblauw van SSC Napoli speelde (1984-1991), bereikte de stervoetballer in de havenstad de status van absolute heilige. Hij leidde de club twee keer naar het kampioenschap van Italië (1987 en 1990), veroverde de UEFA Cup (1989), won eenmaal de Italiaanse beker (1987) en in 1990 versloeg de ploeg aan zijn hand het zo gehate Juventus tijdens een gedenkwaardige finale om de Italiaanse Supercup. Het werd 5-1. Maar Maradona bracht Napels meer dan enkel prijzen en titels. De voetballer schonk de stad trots, eigenwaarde en bovenal: wereldfaam. Werd de club voor de komst van Maradona amper voor vol aangezien, met Maradona stelde Napoli ineens weer wat voor.

De man die de overwinning naar Napels had gebracht was na al die jaren dus eindelijk teruggekeerd. Als een verloren zoon werd Diego daarom onthaald. Ook ik voelde de rillingen over mijn rug lopen, toen ik de beelden bekeek en prees mezelf gelukkig dat ik een dag eerder al een kaartje voor de benefietwedstrijd had gekocht. Voor 5,50 euro, nota bene. Inmiddels gingen de toegangsbewijzen voor het tienvoudige van de hand en die prijzen zouden alleen nog maar oplopen. Niemand wilde dit spektakel missen. Evenmin de jongens achter de bar van de pasticceria waar ik 's ochtends om een ijzersterke espresso vroeg. De eigenaar volgde het nieuws met rode konen op de wangen. Al die jaren had hij het met een originale santo e miracoloso capello van Maradona moeten doen (zie foto), oftewel: een heilige haar die door de broer van de voor mij verder onbekende Napolitaan ooit van het leren jack van de voetballer was geplukt, tijdens een korte reis met het vliegtuig van Napels naar Milaan. Sindsdien werd de haar in een wat scharrig fotolijstje bewaard, dat door de bar-eigenaar in een zelf in elkaar gefrommeld altaartje naast de ingang van de bar was gehangen. Ik bekeek de opgekrulde haar eens van dichtbij. De kleur klopte. Ach, al was de helft er maar van waar, het verhaal was geweldig. Toch?!

Een dag later meldde ik me ruim voor aanvang van de wedstrijd in het San Paolo. Links en rechts zag ik opgeschoten knapen zonder toegangskaartje over de hekken kruipen. De politie stond erbij en keek ernaar. Hier viel de orde niet meer te handhaven. In de curva van San Paolo stonden we als haringen in een ton op de tribune. Overal plaatsen dubbel bezet en fans bijeengepakt op de trappen. Hier kon de pleuris maar beter niet uitbreken. Om claustrofobisch van te worden. Aan de andere kant; wat een passie, wat een sfeer. Verpakt in een wolk van Bengaals vuurwerk. Er werd gezongen, veel gezongen. Geklapt, gedanst, gesprongen. En Maradona was nog niet eens op het veld verschenen. In de middencirkel verzamelden zich inmiddels andere voetbalhelden uit heden en verleden: Alemao, Giordano, Zola, Zidane, Nedved, Thuram en zelfs Ibrahimovic. Matig applaus voor de Juventini. En toen was het moment daar. Tijd om Maradona er zelf bij te roepen, de man om wie het vanavond werkelijk draaide. Gelukkig begreep feestvarken Ferrara dat ook, die zelf de micro in handen nam voor de aankondiging. Een siddering ging door San Paolo. Iedereen stond op. Het gezang zwol aan. Uit tachtigduizend kelen klonk het: `O mamma mamma mamma. Sai perche mi batte il corazon? Ho visto Maradona, ho visto Maradona. O mamma, innamorato son!'. Ik dacht dat ik het bestierf, van genot: 'Oh mama, mama, mama! Mijn hart gaat zo tekeer. En weet je waarom? Ik heb Maradona zien voetballen. O mama, mama, mama, en nu ben ik verliefd!'

En ineens daar stond 'ie daar dan. Op het veld. Een piepkleine gestalte, een pluisje, omringd door ontelbare cameraploegen, en elkaar verdringende fotografen en verslaggevers. Een luid applaus steeg op vanaf de tribunes. In lange uithalen klonk het: Maradóóóóóóó lalalalala! Ik schreeuwde om het hardst mee en zag volwassen mannen om me heen huilen van geluk. De Argentijn wilde zich voor een ereronde naar de curva knokken, maar werd opgehouden door een cordon van mensen dat om hem heen cirkelde. Pats. Daar zag ik hem vanaf de tribune links en rechts wat tikken uitdelen, wat fotografen neerhoeken. En daar ging 'ie dan, nu de weg eindelijk vrij was; in korte en driftige pasjes richting naar de curva, zíjn curva, als was hij op weg naar de tribune na de zoveelste gescoorde goal zoals jaren voordien. Een gebalde vuist in de lucht en een kus op de vlag van Napoli. Een gelukzalig gevoel maakte zich van ons, voetbalfans op de tribune, meester. Ik voelde de emotie, zag de trots in zoveel Napolitaanse ogen weerspiegelt en opeens begreep ook ik, de 'nuchtere' Hollandse, wat Maradona voor Napels had en heeft betekent. Forza Napoli en laat de club dit jaar alsjeblieft weer promoveren naar de Serie A!