De artiest Marco Pantani

Dat de in 2004 aan een overdosis cocaïne overleden Marco Pantani kon klimmen en klauteren als de beste, wisten de wielerfans dezer aardbol al wat langer dan vandaag. Dat il Pirata bij leven een groot deel van zijn vrije tijd besteedde aan doeken, penselen en schildersezels, was tot voor kort tamelijk onbekend. Met de eerste steile beklimmingen in aantocht tijdens de Giro d’Italia publiceerde de Gazzetta dello Sport afgelopen zaterdag een groot verhaal over de artistieke uitspattingen van Pantani op doek. Aanleiding is een overzichtstentoonstelling van Pantani’s werk in zijn eigen museum in geboortedorp Cesenatico. Liefst dertig doeken stelde Paolo Pantani, de vader van de wijlen wielrenner, aan de Spazio Pantani beschikbaar. De fiets lijkt in het werk van Pantani allesbehalve een thema. De zee en de natuur des te meer. Enigzins melancholiek is het schilderij met een brandende kaars in het schemerdonker, hoopgevend de felrode opkomende zon, angstaanjagend het beeld van een zeilschip tijdens een storm op de Middelandse zee en opvallend vrolijk het zelfportret van de wielrenner, die met grote ogen en breeduit lachend de toeschouwer aankijkt. Het doek met als titel Pescecane maakt echter de meeste indruk. Het is niet eens zijn beste werk maar het beeld van een haai dat een piepklein visje op de hielen zit, herbergt ongewild de nodige symboliek. Want was het niet evenzeer de grote boze wielerwereld die dopingzondaar Pantani jarenlang opjoeg? Papa Pantani vindt van wel: ‘Het is moeilijk om zijn schilderijen te interpreteren. Alleen Marco heeft geweten wat er zich in zijn brein afspeelde toen hij het maakte, maar wat betreft het doek Pescecane heb ik geen twijfel. De grote vis symboliseert de wielerwereld en dat kleine visje, dat is Marco die uiteindelijk wordt opgepeuzeld’.

Seedorf eindigt carriere bij Milan

Clarence Seedorf heeft vandaag verklaard dat hij zijn carriere graag wil afsluiten bij AC Milan. "Ik heb een contract getekend tot en met 2011 en wil voor het einde van dat contract niet meer van club veranderen. Ik ben tegen die tijd 34 of 35 jaar oud. Ik geloof werkelijk dat ik mijn loopbaan in het rood met zwart van Milan ga afsluiten', aldus de middenvelder tijdens een bijeenkomst van Golden Foot in Milaan. Acht dagen voordat in Athene wordt afgetrapt voor de finale van de Champions League tussen Milan en Liverpool, toonde Seedorf zich vol zelfvertrouwen over de goede afloop. 'Het is voor ons geen gemakkelijk jaar geweest, maar Milan is tot grote prestaties in staat. Het is onze plicht om die cup mee naar huis te nemen om het seizoen zo op grootse wijze af te sluiten. We hebben als team laten zien dat we nog over genoeg ambities beschikken. We willen nog meer winnen'. Met de erfenis van de verloren finale van twee jaar geleden tegen hetzelfde Liverpool, valt het volgens de international wel mee. 'Zeker, het is een extra stimulans om het opnieuw tegen Liverpool op te moeten nemen maar ik ben ervan overtuigd dat als je die verloren finale twintig keer had laten overspelen, wij die wedstrijd gewonnen hadden'. De Milanista deed een belofte tot slot om de tifosi gerust te stellen: 'Jullie kunnen er zeker van zijn dat we het dit keer niet op penalties laten aankomen'. Clarence Seedorf won drie keer eerder in zijn carriere de Europa Cup I. Hij is de enige speler ter wereld die dat in dienst van drie verschillende clubs deed (Ajax, Real Madrid en AC Milan). De laatste gewonnen finale dateert van 2003. Toen werd op Old Trafford na het nemen van penalties rivaal Juventus opzij gezet.

La Loren voor Napoli uit de kleren

Mocht voetbalclub Napoli binnenkort weer promoveren naar de Serie A, dan gaat actrice Sofia Loren uit de kleren. Die belofte deed de actrice vandaag in de Gazzetta dello Sport. Loren werd 72 jaar geleden weliswaar geboren in Rome maar ze groeide op in Pozzuoli, een klein dorpje onder de rook van Napels. Ook al woont Italiës beroemdste actrice al jaren over de grens in Zwitserland, haar liefde voor de Zuiditaliaanse havenstad en de lokale voetbalclub stak ze nooit onder stoelen of banken. Fabio Cannavaro, een geboren Napolitaan, is niet voor niets haar favoriete speler van de nationale ploeg. 'Ik hoop ontzettend dat Napoli weer promoveert naar de Serie A. De fans zijn zó gepassioneerd en de stad verdient het gewoon. En in dat geval ga ik uit de kleren!', aldus Loren die zich ooit onsterfelijk maakte door in de film Ieri, oggi e domani een striptease-act op te voeren voor de ogen van tegenspeler Marcello Mastroianni. Eerder dit jaar liet ze zich als oudste model ooit vastleggen op plaat voor de prestigieuze Pirelli-kalender 2007. Het nieuwtje dat Loren zich had laten fotograferen in een tamelijk pikant niemendalletje leidde toen tot veel ophef in conservatief Italië. Wellicht dat de sexy oma er in de Gazzetta daarom aan liet toevoegen: 'Maar schrijf er wel bij dat het om een grap gaat he?! Stel je voor dat ze me nog serieus nemen ook'. Loren is overigens niet alleen liefhebber van sport, ze praktiseert ook zelf om in vorm te blijven. 'Ik doe aan gymnastiek en wandel een paar keer per week. Wat mijn dieet betreft: ik eet en proef van alles, maar wel met mate'. Napoli speelt vanavond een inhaalwedstrijd in de Serie B tegen Brescia. Het duel wordt in Brescia zonder publiek gespeeld uit angst voor rellen. Bij winst komt Napoli, nummer drie in de rangschikking, weer een stapje dichter in de buurt van promotie. De club moet op de ranglijst Juventus en Genua voor zich dulden. Er zijn nog vier speelronden te gaan.

10 mei 1987 Scudetto Napoli

In Italië is 10 mei een dag als alle anderen, maar in Napoli staat die datum in het collectieve geheugen gegrift. Met weemoed en verlangen wordt vandaag teruggedacht aan 10 mei 1987, de dag dat Napoli voor het eerst in de geschiedenis van de club het scudetto won. Dankzij de geniale ingevingen van Diego Armando Maradona, die in het hevig religieuze Napels wordt aanbeden en vereerd als San Gennaro, de patroonheilige van de stad. Wordt het gestolde bloed van de doodgemartelde bisschop in twee glazen ampullen gekoesterd en bewaard in de Duomo, elders in de stad zijn zo'n beetje op elke hoek van de straat relikwiën terug te vinden die herinneren aan Diego. Maradona is óveral. Ook anno 2007. Op straten en pleinen, in marktkramen en krantenkiosken, in muurschilderingen, fotolijstjes en geïmproviseerde kapelletjes aan de wand in bars, café's en pizzeria's. Maradona is nog lang niet vergeten.

Twee jaar geleden was ik toevallig in Napels aanwezig toen de Argentijn zich - voor het eerst sinds hij de stad in 1991 als een dief in de nacht ontvluchtte - terugkeerde naar Italië om de afscheidswedstrijd van vriend en oud-teamgenoot Ciro Ferrara bij te kunnen wonen. Sta arrivando, sta arrivando gonsde het door de nauwe straten, terwijl op krappe balkonnetjes de was werd opgehangen. Diego komt eraan! Na dagen van verlangen en hopen, was er eindelijk een einde gekomen aan het speculeren. Diego was daadwerkelijk geland op de luchthaven van Napels. De lokale televisiezender had net beelden van zijn aankomst uitgezonden. Nervosismo alom. Opgeschoten knapen - zonder helm! - slalommend en toeterend op motorini. Ik genoot van de sfeer. Werkelijk hartverscheurende taferelen. Huilende mannen, vrouwen en kinderen. Geëmotioneerde politie-agenten, beveiligingsbeambten, fotografen en verslaggevers in de aankomsthal van het vliegveld. Dit liet niemand koud. Daarvoor zat de emotie te diep. Niet zo verwonderlijk. In de jaren dat Diego Armando Maradona in het lichtblauw van SSC Napoli speelde (1984-1991), bereikte de stervoetballer in de havenstad de status van absolute heilige. Hij leidde de club twee keer naar het kampioenschap van Italië (1987 en 1990), veroverde de UEFA Cup (1989), won eenmaal de Italiaanse beker (1987) en in 1990 versloeg de ploeg aan zijn hand het zo gehate Juventus tijdens een gedenkwaardige finale om de Italiaanse Supercup. Het werd 5-1. Maar Maradona bracht Napels meer dan enkel prijzen en titels. De voetballer schonk de stad trots, eigenwaarde en bovenal: wereldfaam. Werd de club voor de komst van Maradona amper voor vol aangezien, met Maradona stelde Napoli ineens weer wat voor.

De man die de overwinning naar Napels had gebracht was na al die jaren dus eindelijk teruggekeerd. Als een verloren zoon werd Diego daarom onthaald. Ook ik voelde de rillingen over mijn rug lopen, toen ik de beelden bekeek en prees mezelf gelukkig dat ik een dag eerder al een kaartje voor de benefietwedstrijd had gekocht. Voor 5,50 euro, nota bene. Inmiddels gingen de toegangsbewijzen voor het tienvoudige van de hand en die prijzen zouden alleen nog maar oplopen. Niemand wilde dit spektakel missen. Evenmin de jongens achter de bar van de pasticceria waar ik 's ochtends om een ijzersterke espresso vroeg. De eigenaar volgde het nieuws met rode konen op de wangen. Al die jaren had hij het met een originale santo e miracoloso capello van Maradona moeten doen (zie foto), oftewel: een heilige haar die door de broer van de voor mij verder onbekende Napolitaan ooit van het leren jack van de voetballer was geplukt, tijdens een korte reis met het vliegtuig van Napels naar Milaan. Sindsdien werd de haar in een wat scharrig fotolijstje bewaard, dat door de bar-eigenaar in een zelf in elkaar gefrommeld altaartje naast de ingang van de bar was gehangen. Ik bekeek de opgekrulde haar eens van dichtbij. De kleur klopte. Ach, al was de helft er maar van waar, het verhaal was geweldig. Toch?!

Een dag later meldde ik me ruim voor aanvang van de wedstrijd in het San Paolo. Links en rechts zag ik opgeschoten knapen zonder toegangskaartje over de hekken kruipen. De politie stond erbij en keek ernaar. Hier viel de orde niet meer te handhaven. In de curva van San Paolo stonden we als haringen in een ton op de tribune. Overal plaatsen dubbel bezet en fans bijeengepakt op de trappen. Hier kon de pleuris maar beter niet uitbreken. Om claustrofobisch van te worden. Aan de andere kant; wat een passie, wat een sfeer. Verpakt in een wolk van Bengaals vuurwerk. Er werd gezongen, veel gezongen. Geklapt, gedanst, gesprongen. En Maradona was nog niet eens op het veld verschenen. In de middencirkel verzamelden zich inmiddels andere voetbalhelden uit heden en verleden: Alemao, Giordano, Zola, Zidane, Nedved, Thuram en zelfs Ibrahimovic. Matig applaus voor de Juventini. En toen was het moment daar. Tijd om Maradona er zelf bij te roepen, de man om wie het vanavond werkelijk draaide. Gelukkig begreep feestvarken Ferrara dat ook, die zelf de micro in handen nam voor de aankondiging. Een siddering ging door San Paolo. Iedereen stond op. Het gezang zwol aan. Uit tachtigduizend kelen klonk het: `O mamma mamma mamma. Sai perche mi batte il corazon? Ho visto Maradona, ho visto Maradona. O mamma, innamorato son!'. Ik dacht dat ik het bestierf, van genot: 'Oh mama, mama, mama! Mijn hart gaat zo tekeer. En weet je waarom? Ik heb Maradona zien voetballen. O mama, mama, mama, en nu ben ik verliefd!'

En ineens daar stond 'ie daar dan. Op het veld. Een piepkleine gestalte, een pluisje, omringd door ontelbare cameraploegen, en elkaar verdringende fotografen en verslaggevers. Een luid applaus steeg op vanaf de tribunes. In lange uithalen klonk het: Maradóóóóóóó lalalalala! Ik schreeuwde om het hardst mee en zag volwassen mannen om me heen huilen van geluk. De Argentijn wilde zich voor een ereronde naar de curva knokken, maar werd opgehouden door een cordon van mensen dat om hem heen cirkelde. Pats. Daar zag ik hem vanaf de tribune links en rechts wat tikken uitdelen, wat fotografen neerhoeken. En daar ging 'ie dan, nu de weg eindelijk vrij was; in korte en driftige pasjes richting naar de curva, zíjn curva, als was hij op weg naar de tribune na de zoveelste gescoorde goal zoals jaren voordien. Een gebalde vuist in de lucht en een kus op de vlag van Napoli. Een gelukzalig gevoel maakte zich van ons, voetbalfans op de tribune, meester. Ik voelde de emotie, zag de trots in zoveel Napolitaanse ogen weerspiegelt en opeens begreep ook ik, de 'nuchtere' Hollandse, wat Maradona voor Napels had en heeft betekent. Forza Napoli en laat de club dit jaar alsjeblieft weer promoveren naar de Serie A!

Basso bekent schuld

Als een kat in het nauw, zo moet Ivan Basso zich de afgelopen weken hebben gevoeld. Zakken geprepareerd bloed uit het archief van dopingdokter Fuentes bleken opeens in het bezit van Ettore Torri, de openbaar aanklager van het anti-dopingtribunaal in Rome en diezelfde Torri bleek ook nog eens een reeks sms'jes te hebben onderschept die Basso de dag na zijn overwinning in de Giro d'Italia van 2006 naar diezelfde Fuentes verstuurde voor een bestellinkje meer of minder. Hoezo kenden die twee elkaar niet, zoals Basso steeds beweerde? Basso moet geen uitweg meer hebben gezien. Ook de procureur van het gerechtshof in Bergamo zit sinds deze week achter Ivan en zijn mogelijk betrokken zusje Elisa aan. Misschien dat de opgejaagde renner daarom besloot om vandaag dan eindelijk schuld te bekennen?

Hoe dan ook beloofde Basso vandaag opeens volledige medewerking aan het verdere verloop van het onderzoek. En hij wil opeens ook een DNA-test ondergaan. Ik kan me niet aan de indruk ontrekken dat er een dealtje gesloten is tussen de coureur en het CONI (het Italiaanse Olympisch Comité) en dat het Basso alleen maar om strafvermindering te doen is. De renner wil redden wat er te redden valt, nu vluchtroutes niet meer voorhanden zijn. Een jaartje schorsing is te doen, twee al een stuk minder. Zo gaat dat in Italië: land van 'voor wat, hoort wat'. De UCI, in de persoon van Pat McQuaid, heeft in een reactie al aangegeven dat van een mildere straf geen sprake kan en/of mag zijn: 'De regels moeten gerespecteerd worden. Ik ben teleurgesteld nu blijkt dat Basso de regels overtreden heeft. Het lijkt me verkwisting van talent. Het feit dat hij heeft toegegeven wil zeggen dat de druk op de renners tegenwoordig groter is en dat we misschien eindelijk kunnen afrekenen met doping'.

Goed, de UCI vindt dus dat Basso niet 'beloond' mag worden voor eerlijk gedrag. Dat Basso zijn straf niet mag ontlopen. In Italië denken ze daar anders over. Basso werd vandaag nog net niet uitgeroepen tot halve heilige, maar veel scheelde het niet. Gianni Bugno, Franco Ballerini en Guiseppe Martinelli vielen Basso niet af, maar complimenteerden hem juist vanwege getoond karakter want zo makkelijk is het niet om schuld te bekennen. Daar moet je een MAN voor zijn. Zoals je ook een MAN moet zijn om te kunnen vergeten en vergeven. Jaja. Ballerini: 'Ivan is een goede jongen. Hij is geen bandiet. Hij heeft spijt betuigd, maar hij is niet de spijtoptant van het wielrennen'. En Gianni Bugno: 'Voor mij verandert er niets, het doet geen afbreuk aan mijn bewondering voor Basso. Ik verzet me ook tegen het feit dat het altijd alleen de renner is die de schuld krijgt. Hoe is het mogelijk dat teamgenoten en ploegleiding van CSC hier niets van af wisten? Ik vind het moedig dat Basso zijn mond heeft durven open doen en laten we nu maar hopen dat ook de andere betrokken sporters hun straf niet ontlopen'.

Enfin, Basso moedig? Basso eerlijk? Ik weet het niet. Vier maanden geleden verklaarde hij zich tijdens een groot interview met de Italiaanse BiciSport nog volledig sereen en kalm. Hij had niets te verbergen, niets om zich voor te schamen, te verdedigen of anderszins, zei Basso. De toekomst lachtte hem weer toe, hij was ambitieus, gedreven en was van plan de wielerwereld tijdens de Giro en de Tour een poepie te laten ruiken. Je zou hem nog geloven ook. Hij wilde laten zien wie Ivan Basso ook al weer was. Alsof we dat vergeten waren. Ik wil niet teveel de verfoeilijke opgeheven vinger heffen, hoor (bovendien: Basso is zeker niet de enige) maar hij heeft verdomme wel een jaar lang gedaan alsof zijn neus bloedde, lopen volhouden niets met de hele operatie te maken te hebben, dat hij en dokter Fuentes elkaar nog nooit gezien of gesproken zouden hebben. Hoe kun je zo'n man van eerlijk gedrag betichten? Wel lekker Italiaans, én Rooms: je piest naast de poo, kermt wat mea culpa en prompt word je voor goed gedrag beloont en weer op een voetstuk geplaatst.

Wie zich vandaag gelukkig wél van zijn zinnige kant liet zien was Renato di Rocco van de Italiaanse wielerbond. Eerlijk is eerlijk. Wat de beste man te zeggen had? Di Rocco: 'Basso heeft uiteindelijk het enige juiste gedaan en dat was bekennen. Het is iets dat we ook aan Pantani hebben gevraagd, maar Marco weigerde dat te doen. Nu vraag ik, uit naam van het wielrennen, om hem niet in zijn eentje te laten staan'. Daar kon ik het alleen maar mee eens zijn, want laten we wel wezen: zij die doping gebruiken dienen bestraft, maar ze verdienen allesbehalve de dood. Zelfs boefje Basso niet.

Wieler Revue met Magni en Bartali

Aanstaande donderdag ligt de nieuwe Wieler Revue weer in de winkel. In de Giro-special van deze maand onder andere een column over Fiorenzo Magni van de auteur van Pasta Sport en tevens een achtergrondverhaal over wielrenner en verzetsheld Gino Bartali.

http://www.wielerrevue.nl/

Ronaldo metamorfose

Toen Ronaldo begin februari op het vliegtuig stapte naar Milaan, hoefde de romige Braziliaan op het vliegveld van Madrid nog nét geen boete te betalen voor de extra kilo's aan overgewicht. Scherzo natuurlijk! Hoe dan ook meldde Ronie zich een dag later met een veel te flinke batterij in de broek op Milanello, het trainingscomplex van de rossoneri. Daar moet de Belgische dokter Jean-Pierre Meersseman zich een hoedje zijn geschrokken, toen hij zag in wat voor staat il fenomeno zich bevond. De volgevreten vedette (ook wel El Gordo, de dikke, genoemd) bleek veel te vet. Geen wonder dat het lichaam kreunde, dat de knieën kraakten. Meersseman, die aan het hoofd staat van Milan Lab, besloot Ronaldo als de wiedeweerga op rantsoen te zetten en schreef een streng trainingsschema voor. 'Ik mag geen pasta, geen kiwi's en geen chocolade meer eten', verklaarde Ronie onlangs tegenover de Gazzetta. 'Ik mis vooral de chocolade. Dat is mijn verslaving'. Het straffe regime dat Milan de nieuwe aankoop oplegde, mistte zijn uitwerking niet. Met de week groeide de Braziliaan nara fitheid. Het gevolg? Een goal voor elke afgevallen kilo. Zeven competitietreffers weet Ronie inmiddels achter zijn naam en de competitie in de Serie A is nog niet ten einde. Niet gek voor een afgeschreven vedette. Na vier maanden beschikt Ronaldo weer over een strak lichaam. Compleet met sixpacks en sexy lovehandles in de lies. Verdwenen zijn de blubberende vetrollen over de rand van de broek. Niet dat de metamorfose daarmee compleet was. Strak is in modestad Milaan niet voldoende. 'Scheer die gekke sik eens af en laat je haar groeien. Wij van Milan willen graag nette jongens in de spits', adviseerde president Berlusconi zijn aanvaller vriendelijk doch dwingend. Aldus geschiedde en ziedaar de als herboren Ronaldo, die zijn lichaam deze week trots toonde aan de lezers van de Italiaanse GQ. De tweevoudig wereldkampioen, dertig jaar oud pas, lijkt in afgeslankte versie klaar voor het slotakkoord van zijn carriere.

Geschiedvervalsing Gazzetta

AC Milan plaatste zich afgelopen woensdag voor de 11de keer in de geschiedenis van de club voor de finale van de Champions League. Tijdens een rechtstreeks duel werd tegenstander Manchester United onder de voet gelopen. Prachtige goals van Kaka, Seedorf en Gilardino leidden tot de 3-0 en waar waren de dezer weken zo bewierookte talenten Rooney en Ronaldo eigenlijk? De een (Rooney) werd koudgesteld door Kaladze, de ander (Ronaldo) wist pitbull Rino Gattuso in zijn kuiten. Zonder al teveel op de hand van de spaghetti's te willen zijn, maar eerlijk is eerlijk: de mannen van Alex Ferguson hadden in San Siro nog het meest weg van een stel verbleekte houten klazen. De ploeg die zich een week eerder in eigen huis nog naar een 3-2 overwinning had geknokt, kreeg les in hogeschoolvoetbal van het zuiverste Italiaanse soort. Grande, Grande, Grande, kopte de Gazzetta een dag later. De finale kwam als geroepen. Het blazoen kan internationaal weer een beetje opgepoetst in een jaar waarin de trotse voetbalnatie de ene (voetbalschandaal) na de andere klap (voetbalrellen, het mislopen van de organisatie van de EK2012) te verwerken kreeg. In alle euforie maakte de grootste Italiaanse sportkrant deze week een kleine faux pas. In een overzicht van alle elf finales waarin de rossoneri in het verleden aantraden, besteedde de krant ook aandacht aan de eindstrijd van 1995. Volgens de Gazzetta werd dat duel tussen Ajax en Milan op Old Trafford in Manchester afgewerkt en stond de maker van het enige doelpunt, Patrick Kluivert, bij de rossoneri in de spits. In werkelijkheid werd de finale natuurlijk in het Ernst Happel-stadion in Wenen gespeeld en eistten de Amsterdammers uiteindelijk de beker met de grote oren op dankzij een late intikker van Ajacied Kluivert.

Over Basso, VDB en Pantani

Op het moment van tikken staat Ivan Basso in het beklaagdenbankje in Rome. De wielrenner wordt verdacht van betrokkenheid bij Operacion Puerto, het dopingschandaal rond de Spaanse gynaecoloog Eufemiano Fuentes. De hele affaire leek voor de winnaar van de Giro met een sisser af te lopen (gebrek aan bewijs), maar deze week ging het spel alsnog op de wagen omdat een volhardende openbare aanklager de hand had weten te leggen op een paar zakken bloed uit de vriezers van Fuentes. De zaak werd subiet heropend. De UCI blij, Basso boos. En teleurgesteld. 'Ik heb hem nog nooit zo aangeslagen gezien. Hij kon het niet eens opbrengen om te trainen', beschreef zijn advocaat de gemoedstoestand van de renner.

Voor Basso is er geen ontkomen meer aan. Denk ik. Hem wacht eenzelfde lot als Jan Ullrich (einde carriere) of hij gaat jaren van schorsing tegemoet. Denk ik. Basso heeft de Giro al uit zijn kop gezet en eerder deze week belde hij met ploegleider Johan Bruyneel om zijn contract bij Discovery Channel op te zeggen. 'Ik wil niet dat mijn ploeggenoten onder deze affaire lijden', zei Basso. Nobel, dacht ik. Zo collegiaal had de Italiaan me voordien niet geleken. Vorig jaar zat ik thuis voor de buis toen hij rivaal Gilberto Simoni tijdens een van de laatste etappes van de Giro een oneerbaar voorstel deed. De twee renners lagen samen op kop toen Basso tijdens de afdaling aan Simoni (de betere daler) vroeg om er alsjeblieft niet vandoor te gaan, om vervolgens, met de finish in zicht, vijfduizend euro te vragen voor de overwinning. Simoni zei nee, waarna Basso zijn concurrent pesterig uit het wiel reed. Een hand in de lucht en een fotootje van zijn pasgeboren zoon Santiago in de andere. Was dat geen prachtige topssport? En - oooh - wat was het fijn dat het volk na Pantani weer een held had. Italië sloot de kampioen gepassioneerd in de armen. Behalve Simoni. 'Basso is het niet om de sport te doen. Hij denkt alleen maar aan de poen', zei die een jaar geleden al in de Gazzetta. Ik had dat soort verhalen ook al eens opgevangen van Thomas Dekker, mijn parttime-buurman in Lucca. Die vertelde wel eens wat smeuïge ins en outs tijdens een espresso op het terras. Dat Basso bepaald niet het populairste jongetje van de klas was. Dekker vertelde er niet bij waarom. Hij vertelde wél waarom hij Ivan's zus Elisa wel een lekker ding vond: 'Ondanks de neppers'. Het kan verkeren. Van opgehemeld, naar opgebrand. Basso weet er alles van. Er is in Italië een heksenjacht geopend op de ideale schoonzoon, zoals in het verleden jacht werd gemaakt op Marco Pantani. We weten allemaal hoe het met Il Pirata afgelopen is en het valt te hopen dat Basso de boel de komende tijd wél op de rit houdt. Met de steun van zijn gezin, zus en vader. Vangnetten zat.

Mijn gedachten gingen deze week uit naar Frank Vandenbroucke, ook al zo'n gevallen held. Ver voor het tijdperk van Koning Boonen was VDB de wielrennende boy wonder van België. Vandenbroucke had flair, fietste met durf en had bovenal blonde plukjes in het haar. Tijdens vijf profjaren fietste hij vijftig zeges bijeen. Wat wenstte je nog meer als wielerfan? De wereld lag aan VDB's voeten totdat zijn naam opeens met doping in verband werd gebracht. Er werd niets bewezen, maar toch zette Cofidis de renner op straat. 'Dat is wat hoor. Als niemand in je onschuld gelooft. Ik was de nummer één van de wereld, leider van de wereldbeker en ineens deed ik er niet meer toe, was ik een nul', zei Vandenbroucke in de aanloop naar Luik-Bastenaken-Luik tegenover de Italiaanse Sportweek. Het gebrek aan erkenning leidde tot een depressie: 'Ik greep naar de amfetamine en nog meer pillen. Deed alles om maar niet te hoeven nadenken, ik wilde vergeten'. VDB ruziëde met zijn familie en verliet uiteindelijk zijn vrouw en kind. 'Ik voelde geen vertrouwen meer. En waar waren opeens al die zogenaamde vrienden gebleven die vooraan stonden toen er nog wat aan me te verdienen viel?'

De extraverte Vandenbroucke trok zich terug en sloot zich op in zijn huis: 'Ik voelde me aangeslagen, gewond van binnen en ik slaagde er niet in een oplossing te vinden'. Jaren van ellende volgden. In 2002 viel de politie zijn villa binnen en trof in de koelkast verboden middelen aan. 'Ik gebruikte die spullen niet eens om er als wielrenner beter van te worden. Ik zat amper op de fiets! Toch werd ik geschorst en tot werkstraf veroordeeld. Ik was een crimineel'. Hij dacht aan zelfmoord. 'Ik kon het leven niet meer aan. Ik kon de tranen niet meer verdragen, ik kon mezelf niet meer verdragen. Pas toen ik wist dat ik mezelf genezen kon, durfde ik te beweren dat ik niet zou eindigen als Pantani'. Het einde van VDB's carriere diende zich aan. En België? België koos ondertussen voor Tom Boonen. Ver weg van Vlaanderenland werkte het zwarte schaap in Italië aan zijn herstel. Hij bezocht een psycholoog, laafde zich aan de liefde van zijn Italiaanse echtgenote en begon zich langzaam maar zeker weer wielrenner te voelen. Inmiddels fietst VDB voor Aqua e Sapone en droomt van eerherstel. 'Ik kan de verloren tijd niet meer inhalen maar het lichaam is nog jong en heeft weinig geleden, ondanks de medicijnen. Dat wijzen de testen uit. Ik beleef de sport nu wel op een andere manier. Ik voel meer passie en ben vrij van stress. Ik ben er ook van overtuigd dat het wielrennen zonder doping kan bestaan. Al moet gezegd dat niet alleen de renners schuld hebben. Zo vond de UCI het lange tijd wel best zolang de hematocrietwaarde van renners maar niet boven de 50 uit kwam. Het was een soort vrijbrief. Alsof de heren wilden zeggen: rotzooi maar wat aan, zolang je de grens niet overschreidt'. VDB en Pantani overschreden de grens wel. Basso vermoedelijk ook en met hem de nummers één tot en met twintig uit het Giro-, Tour- en Wereldbekerklassement. Tenminste, dat denk ik. 'Chi sbaglia, deve pagare', vinden ze in Italië. Basso - mits schuldig - zal zijn straf daarom niet ontlopen. Italianen hemelen met liefde op, maar sabelen ook graag neer. Hopelijk leidt die Romeinse methode niet tot het soort hevige depressie die VDB in België tot aan de rand van de afgrond bracht en die bij Pantani uiteindelijk leidde tot de dood.

Vandenbroucke zegt te hebben geleerd van zijn fouten: 'Wielrennen is belangrijk voor me maar het betekent niet álles'. Je zou hem bijna een succesvolle doorstart van zijn carriere gunnen.