Van den Hoogenband vs Magnini

In Italia ging het vandaag niet over de povere start en dito keerpunten van Pieter van den Hoogenband, waardoor de Olympisch kampioen van Sydney en Athene een medaille op de honderd meter vrij verspeelde. En misschien wel meer. Het was vandaag Pippo-dag! Filippo Magnini zus en Filippo Magnini zo. Op de buis, internet en in de krant. De Gazzetta dello Sport pakte vandaag groots uit met de wereldkampioen die zijn titel van twee jaar geleden prolongeerde. Liefst vijf pagina's wijdde de roze sportkrant aan 'Re Magno': Koning Magno. Het ging over Magnini's magnifieke race, diens nieuwste starttechniek, Magnini's tatoeages, Magnini's zwembril en neuspiercing mét diamant, Magnini's vriendin Christiana die haar fidanzato thuis voor de buis had aangemoedigd, over Magnini's tweede carriere als model voor Giorgio Armani etc. Hysterie is de Italiaan niet vreemd. Brent Hayden, tóch de gedeelde nummer één van gisteren kwam er in de krant maar bekaaid vanaf, vond ik. Op de voorpagina was de Canadees zelfs zonder pardon van het podium geknipt. Alsof er maar één wereldkampioen bestond: alsof Magnini in zijn eentje gewonnen had. Nog wat bijzinnen links en rechts over Hayden en dat was het dan wel. Het moest vooral over Godenzoon Magnini gaan. De naam van Van den Hoogenband viel gisteren evenmin. Het kan hard gaan. Onder het motto: de Koning is dood, leve de Koning? Die gedachte schoot gisteren in ieder geval wél door mijn hoofd. Niet dat Magnini of Hayden van gisteren zijn, maar toch. Dit kwam aan. Of verwachtte ik soms teveel? Aan de andere kant: zo gaat dat. In de wereld van de sport gelden dezelfde wetten als in de natuur. Rivalen hebben geen boodschap aan een hernia-operatie. Jarenlang ben je de onbetwiste kampioen, de Koning van het dierenrijk, en dan staat op een dag opeens een sterker mannetje - je opvolger - klaar. Of die nou Phelps, Magnini of Hayden heet. Ik hoop voor Pieter van niet. Tegelijk: het zijn wel van die heerlijke, dramatische momenten in de sport. Echte Koningsdrama's, om er nog maar eens een cliché tegenaan te kwakken. Zoals het ooit prachtig en verdrietig tegelijk was om te zien hoe Van den Hoogenband zijn idool en voorganger Alexander Popov ooit van de troon stootte. Toen onze Pieter in 2000 in Sydney het goud ophaalde, lag Popov's droom om voor de derde opeenvolgende keer Olympisch kampioen te worden aan diggelen. Nu droomt Pieter van hetzelfde. Nog een keer Olympisch kampioen worden op de honderd meter. Nog een keer de allersnelste zijn. Ik hoop voor VDH oprecht dat hij de troonopvolging nog een jaartje kan uitstellen, maar vrees het ergste. Popov ook. Denk ik. En de voormalige kampioen kan het weten. In de Gazzetta was Popov vandaag de enige die wat woorden voor VDH over had: 'Persoonlijk spijt het me zeer voor Van den Hoogenband. Ik had het hem gegund om hier wereldkampioen te worden, maar Magnini is gewoon effectiever, sneller.' De Koning is dood, leve de Koning.

Trailer Mano de D10s

Ook in Italië kunnen ze maar geen genoeg krijgen van Maradona. Nog bijna wekelijks verschijnen er verhalen over Pluisje in de verschillende kranten of wordt in Napels de zoveelste muurschildering onthuld, ere-prijs uitgereikt of straat vernoemd naar de legendarische oud-speler van Napoli. Als trouwe lezer van de Gazzetta dello Sport kon je eerder dit jaar een tiendelige documentaireserie bij elkaar sparen over de Argentijn en alsof dat niet genoeg was draait vanaf morgen 'Maradona, la mano de D10s' in de Italiaanse cinema's. De film van regisseur Marco Risi vertelt het levensverhaal van Diego Armando Maradona, van zijn vroegste jeugd in de sloppenwijken van Buenos Aires tot de jaren in Napels. Hoogtepunten en tragische gebeurtenissen wisselen elkaar af. De film gaat over succes op het veld, losbandige feesten, slechte vrienden, buitenechtelijke affaires en een cocaïneverslaving. Bovenal gaat de film over de mens én de voetballer waar de wereld verliefd op werd. Risi: 'Ik heb geen schandaalfilm over Maradona willen maken. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in zijn karakter. Hij is een unieke figuur binnen het voetbal en een kwetsbare figuur daarbuiten'.

De rol van Maradona wordt vertolkt door de Italiaanse acteur Marco Leonardi. De opnames vonden deels plaats in Buenos Aires, deels in Napels. Voor de wedstrijdbeelden raadpleegde Risi de archieven van de Rai. Julietta Diaz speelt Maradona's ex-vrouw Claudia Villafane. De oud-speler zelf is bij de opnames nauwelijks betrokken geweest. Maradona en regisseur Risi ontmoetten elkaar in het verleden één keer. Dat gebeurde in 2005 in Cesenatico, de geboorteplaats van de in 2004 aan een overdosis overleden Marco Pantani met wie Maradona goed bevriend was. Risi: 'Nadat we het zes uur lang over van alles en nog wat hadden gehad, zei het aan het einde van dat gesprek: 'Het enige dat me interesseert is dat Claudia ermee akkoord gaat'. Maradona's ex-vrouw bekeek de film een paar maanden geleden. Ze sprak haar veto uit over een paar scenes, maar was voor het overige content met het eind-resultaat. Risi: 'Ook al komen in de film scenes voor die voor haar en haar dochters schokkend en confronterend zijn. Vooral dochter Dalma was bezorgd hoe we haar vader's verslaving aan de cocaïne in beeld zouden brengen'.

'Maradona, la mano de D10s' is geproduceerd door Rai Cinema in samenwerking met 01 Distribution en draait vanaf morgen in 130 Italiaanse cinema's'.

Foto 1e Nederlander in de Serie A

Een paar maanden geleden schreef ik al over de eerste Nederlander in de Serie A: Francois Menno Knoote, een Hagenees van geboorte, die zijn schouders begin vorige eeuw al in het rood-zwart van AC Milan hees. Ik tikte het feitje enigzins gelukkig op de kop toen ik door een jubileumuitgave van de Gazzetta dello Sport bladerde, uitgegeven ter ere van het honderdentienjarige bestaan van de roze sportkrant. Ineens stond het er: Menno Knoote, centrocampista AC Milan, stagione 1905/1906. Ha vinto 1 scudetto. Warempel! Mooi dat er dus ver voor de tijd van Gullit, Rijkaard en Van Basten al een Olandese volante voor de rossoneri speelde die ook nog eens campione werd.

Ze schreven nog meer over Knoote. Dat het een mooi-weervoetballer was bijvoorbeeld. Daags voor de wedstrijd trok hij traditiegetrouw naar het centrum van Milaan om op de barometer in La Galleria ('s werelds eerste overdekte winkelcentrum) de weersvooruitzichten te controleren. Bij regen bleef Menno achter in de kleedkamer, dan raakte hij geen bal aan. Mocht hij tijdens een duel worden overvallen door een plensbui, dan spurtte de middenvelder halverwege zonder pardon van het veld. Snel onder de douche, aankleden en naar huis. Knoote scheen in Milaan te verblijven in verband met een carriere als opera-zanger en stelde je voor dat hij een kou op zou lopen. Het Scala ging, zeg maar, nog voor San Siro. Enfin, AC Milan maar eens gebeld om meer over de Nederlander te weten te komen maar op de persafdeling hadden ze van ene 'Knoote chi?' nog nooit gehoord en na een rondje research wist de perschef niet veel meer te melden dan: Knoote, nato il 15/2/1879 a Den Haag, centrocampista AC Milan, stagione 1905/1906. En dat wisten we al langer via de Gazzetta. Marcel Goedhart, mijn zeer gewaardeerde collega van NOS Studio Sport was zo vriendelijk om in Den Haag en contreien wat familie van de wijlen Knoote op te sporen. Die bestond zowaar, maar tot veel meer leidde de speurtocht niet. De nazaten van de centrocampista hadden helaas geen voetbalmemorabilia van Ome Menno bewaard.

Deze week Knoote's naam maar weer eens ingetikt op Google en prompt dat er wat meer hits opflikkerden en er zelfs een foto te downloaden viel van het kampioenselftal van Milan uit Menno's jaar: 1905/1906. Het onderschrift vermeldde zelfs de namen van de elf basisspelers, maar geen idee of de mannen van links naar rechts werden benoemd, van voor naar achter of andersom. Zoveel werd wel duidelijk dat Francois Menno Knoote op de foto geflankeerd wordt door Herbert Kilpin (een Engelsman uit Nottingham die tussen 1901 en 1907 zowel als stopper en als spits speelde - zie foto) en ene Umberto Malvano, die tijdens zijn carriere ook nog voor Juventus uit zou komen. Op de website van Wikipedia vond ik zowaar een biografietje én - belangrijker - een zwart-wit fotootje van Kilpin. Prachtig, met opgetrokken kousen, drollenvanger, een doorgeknoopt streepjesoverhemd én pet. Snel de elftalfoto er nog maar eens bijgepakt. Kon de speler op de middelste rij uiterst links wellicht Herbert Kilpin zijn? Twee keer een opvallend prominente snor. Het zou kunnen. En in dat geval zóu de robuuste buurman van Kilpin op de foto - staand, met de arm losjes in de zij, flinke bos haar en een opvallende zijscheiding dragend aan de rechterkant - zomaar Francois Menno Knoote kunnen zijn! Het blijft bij 'zou kunnen', want zeker weten doe ik het natuurlijk niet. Voor hetzelfde geld is Knoote de op een koorknaap gelijkende kostschoolganger op de voorste rij, een soort magere pierwurm met de scheiding juist aan de linkerkant en met Pilkin rechts naast zich. Je weet het niet, hè? Gelukkig gaat het in het leven niet altijd om de waarheid. Pastasport pretendeert geen wetenschappelijk onderzoek naar vergeten voetballers te doen en ondertussen is het wel lekker wegdromen zo. Van de eerste Nederlander in de Serie A. Nu mét gezicht. Twee zelfs!

Kogelbrief voor Ancelotti & Co.

Moggiopoli, een dode politie-agent tijdens rellen rondom Catania-Palermo, een omkoopschandaal rond showgirls, voetballers en pikante foto's. Het moet niet gekker worden binnen het Italiaanse voetbal. Dat werd het wel. Vandaag werd op het hoofdkantoor van AC Milan een kogelbrief bezorgd, ter attentie van trainer Ancelotti en de spelersgroep van de rossoneri. Afzender: "Brigate Rossonere Toscana". Behalve een kogel bevatte de envelop ook een dreigbrief. Met name Ancelotti en doelman Dida moeten het daarin ontgelden. Aan vice-president Adriano Galliani wordt de dringende oproep gedaan de spelersgroep zo snel mogelijk drastisch te veranderen. De kogelbrief is overhandigd aan de politie. Voorlopig staan de carabinieri voor een raadsel aangezien er officieel geen supportersgroepen met de naam "Brigate Rossonere Toscana" bestaan.

La Primavera

Over Milaan-Sanremo is al zoveel gezegd en geschreven. Over legendarische winnaars, over wielrenners die op volle snelheid uit de bocht vliegen tijdens de afdaling van de Poggio (om onderste boven in de kassen van omwonenden te belanden), over 'vooraan zitten' op de Cipressa, over de grandeur van de Via Roma. Wat valt er over La Classicissima nog te schrijven, behalve dat de voorjaarsklassieker dit jaar precies honderd jaar geleden voor het eerst verreden werd? De makers van de Italiaanse sportkrant La Gazzetta dello Sport, tevens mede-oranisator van la primavera, moeten er net zo over gedacht hebben. Kijken dan maar! Naar prachtige platen van Girardengo, Binda, Coppi, Bartali en Merckx, allemaal legendarische oud-winnaars, die het verleden van de eerste échte klassieker van het seizoen kleur geven. Meer afbeeldingen zijn te bekijken op de website van de roze sportkrant: www.gazzetta.it

PASTASPORT WEER ON-LINE

Na een afwezigheid van bijna drie maanden is Pastasport weer on-line! In de tussentijd werd er van appartement gewisseld, werd Florence voor Lucca verruild, werden meubels vanuit Nederland naar Italië verhuisd, moesten er lampen, gordijnen en andere prullaria op hun plaats gehangen of gespijkerd, moesten honderden boeken naar de tweede etage worden gesjouwd, deed de telefoon en het internet het lange tijd niet en ondertussen moest er ook nog gewoon gewerkt worden! Voor het overige is alles bij het oude gebleven en kun je op dit weblog verhalen teruglezen over leven, welzijn, cultuur en sport in Italië. A presto!

Hoogleraar Lucarelli

Het slechte nieuws is dat de regen in Lucca (sinds twee maanden mijn nieuwe woonplaats) al dagenlang met bakken uit de lucht komt. Het goede nieuws tussen de regendroppen door: politiek geëngageerde voetballers bestáán! Che fortuna. Ik heb ooit het genoegen gehad Cristiano Lucarelli te mogen interviewen voor NOS Studio Sport. De aanvaller van Livorno had zopas een biografie op de markt gebracht met de prikkelende titel 'Tenetevi il miliardo' ('Houden jullie je miljoenen maar', rv) en was genegen te praten. Niet over binnenkant paal, buitenkant paal maar over grootse en meeslepende onderwerpen zoals politiek, religie en milieu-vraagstukken. Gelukkig geen gezeur van pers-madammen over vijf vragen en maximaal vijf minuten zoals me bij Juventus ooit overkwam. De overtuigde communist ging er na de training eens rustig voor zitten en legde uit over het hoe- en waarom van zijn politieke overtuiging.

Geboren en getogen in de Toscaanse havenstad Livorno, een socialistisch bolwerk waar ooit de communistische partij werd opgericht, groeide Cristiano op tussen de hamers en sikkels. Che Guevara in plaats van Paolo Rossi was zijn jeugdheld. Een afbeelding van de vrijheidsstrijder droeg hij jarenlang onder zijn shirt. Bij elke gescoorde goal kwam Che tevoorschijn en dan stak Cristiano maar weer eens een gebalde vuist in de lucht. In het Italië van Silvio Berlusconi namen velen dat gebaar op als een belediging, zoals collega-spits en Mussolini-adept Paolo di Canio deed. Lucarelli trok zich van die reacties niet zo veel aan. Hij wilde een signaal afgeven, een tegengeluid laten horen. De speler had tijdens zijn jeugd in het armetierige Livorno zelf gezien hoe zijn pa en andere havenarbeiders jarenlang werden uitgeknepen voor een paar rotcenten, terwijl directeuren hun dikke Mercedessen op de kade tussen de containers en vrachtschepen parkeerden. Wat Cristiano betreft klopte dat van geen kant. Over dat soort onrecht kon hij zich boos maken. Zoals hij zich anno 2007 ook boos kan maken over voetballers die alleen maar in centen, Prada's en Ferarri's denken. Tuurlijk, ook Lucarelli speelt bij Livorno niet voor een appel en een ei maar in de voetbalwereld van Lucarelli draait het vooral om plezier en de fans. Niet voor niets zei Lucarelli in het verleden regelmatig 'nee' tegen lucratieve aanbiedingen van topclubs uit heel Italië. Hij had al vele malen miljonair kunnen zijn, maar speelt voor veel minder liever in het rood van de club van zijn jeugd.

De biografie van Lucarelli is verplichte kost op middelbare scholen in Livorno, de stad waar hij als een absolute held wordt gevierd. En toen de dochter van Che Guevara vorig jaar een bezoek bracht aan Italië en daarbij ook Livorno aandeed, werd op háár verzoek een ontmoeting met Lucarelli gearrangeerd. Een politiek geëngageerde voetballer die met beide benen in de maatschapij staat, is helaas een zeldzaamheid. Misschien worden ze daarom zo gekoesterd? In ieder geval nodigde de Engelse journalist John Foot - auteur van het boek 'Calcio: a History of Italian Football' - Lucarelli deze week uit voor een gastcollege aan de University College of London. 'Lucarelli vormt binnen het internationale voetbal werkelijk een uitzondering op de regel. Hij neemt geen blad voor de mond, heeft het hart op zijn tong en is niet bang zijn mening te geven over onderwerpen als politiek, voetbal en ultra's', aldus Foot in een artikel in La Nazione van vandaag.

Het berichtje stond afgedrukt naast een kolom over het zoveelste akkefietje rond de Braziliaan Adriano van Internazionale. De steraanvaller die zich op zondagavonden gewoonlijk een weg drinkt door de nacht, flirtend op de dansvloer van de mythische Milanese disco Hollywood. Afgelopen zondag was het weer eens zover. De Braziliaan had die middag zojuist twee assists gegeven waaruit Ibrahimovic had weten te scoren. Het werd 2-0 tegen Atalanta. Het kon dus wat lijden. In Hollywood werd de champagne al klaar gezet voor Adriano en zijn gevolg. Voor de ingang van het VIP-gedeelte stonden de gewillige missen en modellen al uren in de rij. Adriano voelde zich werkelijk l'Imperatore, zoals zijn bijnaam luidt: de Keizer! Dom, dom, dom. Hoogmoed komt voor de val. Alsof er de afgelopen maanden geen sprake was geweest van Vallettopoli, het zoveelste schandaal binnen het Italiaanse voetbal. Voetballers als Adriano, Totti, Gilardino, Trezeguet en Panucci liepen het afgelopen jaar regelmatig in de val van knappe 'valletta's' (showgirls), die hun incontri door een bevriende fotograaf lieten vastleggen op foto. Met de veelal compromiterende plaatjes als drukmiddel wisten de manager en de meisjes vele tienduizenden euro's van de spelers af te troggelen. De zaak kwam onlangs aan het rollen. De manager en zijn showgirls moeten zich binnenkort verantwoorden, de fotograaf zit nog altijd vast. Wordt vast vervolgd.

Enfin, afgelopen zondag draaide het eens niet om meisjes. Of misschien ook wel? Hoe dan ook raakte Adriano slaags met een andere VIP; de Amerikaanse basketballer Rolando Howell, speler van Varese en ook regelmatig bezoeker van Hollywood. De twee lange darmen stonden volgens ooggetuigen scheldend, schoppend en slaand op de dansvloer. Ook buiten op straat werd gestoeid. Ik zuchtte en dacht aan Cristiano Lucarelli. Die liet zich vermoedelijk niet door een valletta of basketballer verleiden of provoceren. Op 30 april meldt 'hoogleraar' Lucarelli zich in Londen voor een hoorcollege over belangrijker zaken. Hij zou voor de aardigheid Adriano eens moeten uitnodigen.